Великая колдунья - Дети лабиринта

Злой ветер рвал ее платье,

Люди кидали ей камни во след.

Люди кричали ей в спину проклятья,

А она улыбалась в ответ.

Она любила рисовать черной краской.

Она любила мертвые цветы.

Она скрывала свое лицо под маской.

Она была дитя темноты!

Она жила в черной пещере,

Куда не доходил свет дневной.

Она имела ключ к любой двери,

Он был лишь у нее одной.

Она была великой колдуньей.

Она показывала мне чудеса.

Однажды ночью в полнолунье,

Она со мной улетела в небеса!

Ее сожгли на костре,

На главной площади в 12 дня.

Я это видел во сне,

И этот сон помню всегда.

Een boze wind scheurde haar jurk,

Mensen gooiden stenen achter haar aan.

Mensen schreeuwden vloeken naar haar terug,

En ze glimlachte terug.

Ze schilderde graag met zwarte verf.

Ze hield van dode bloemen.

Ze verborg haar gezicht achter een masker.

Ze was een kind van de duisternis!

Ze leefde in een zwarte grot

Waar het daglicht niet kwam.

Ze had een sleutel van elke deur

Hij was de enige bij haar.

Ze was een geweldige heks.

Ze liet me wonderen zien.

Op een nacht op een volle maan,

Ze vloog met mij naar de hemel!

Ze werd verbrand op de brandstapel,

Op het centrale plein om 12.00 uur.

Ik zag het in een droom

En ik herinner me deze droom altijd.