Слишком поздно - Дети лабиринта

Признайся в том, что ты себя ненавидишь,

Хоть раз сама себе правду скажи…

Посмотри от чего и кого ты зависишь

И пойми, наконец, что живешь ты во лжи.

Ты забыла что в этом мире двигает нами,

Ты забыла, и даже не хочешь вспомнить об этом.

Ты смеешься, но смех твой покрылся слезами,

И счастье твое в платье смерти одето.

Люди вокруг тебя просто фигуры,

Пешки в руках всемогущего Бога.

Ты королева лишь на минуту,

Дальше опять настает время ломки.

Ты не можешь в себе эту боль пересилить,

Нуждаешься в средстве достиженья покоя…

Ты хотела иное царство увидеть,

И проткнула свой мозг ядовитой стрелою.

Ну и что, ты довольна тем, что достигла?

Или, может быть, хочешь вернуть все обратно?

Слишком поздно, твоя воля погибла,

И душа в отравленном теле зачахла.

Geef toe dat je jezelf haat

Vertel jezelf eens de waarheid...

Kijk naar wat en van wie je afhankelijk bent

En begrijp eindelijk dat je in een leugen leeft.

Je bent vergeten wat ons beweegt in deze wereld,

Je bent het vergeten, en je wilt het niet eens onthouden.

Je lacht, maar je lach is bedekt met tranen,

En je geluk is gekleed in de jurk van de dood.

De mensen om je heen zijn maar cijfers

Pionnen in de handen van de Almachtige God.

Je bent de koningin maar voor een minuut,

Dan is het weer tijd om te breken.

Je kunt deze pijn in jezelf niet overwinnen,

Een middel nodig om vrede te bereiken...

Je wilde een ander koninkrijk zien,

En doorboorde haar hersenen met een giftige pijl.

Dus wat, ben je tevreden met wat je hebt bereikt?

Of misschien wil je alles terugsturen?

Te laat, je wil is dood

En de ziel in het vergiftigde lichaam verdorde.