Try - Dear and the Headlights

Straighten up my shoulders for my mother and mirrors

The overcompensation of a posture I’m dying to know

Feeling like a kid selling ten dollar chocolates

Reciting all my rehearsed lines to your closing door

Thought a change of scenery would make me feel better

Moved four hundred miles away, I’m still staring at the floor

And feeling useless as a mime in a counseling session

Here’s a million mute expressions, here’s the one where I choke on my words

Then in comes the church with the answers

Ah Ah bless me with those tired acronyms

They look good on the overhead slide

They’re saving lives

Works every time

Coughing courtesy up in a month of indifference

And lapping up the lie with an apologetic tongue

I’m polishing my eyelids with a hand on your shoulder

Scripted adornment always kills concern

Sick of coming home with the TV mumbling

There used to be a time when you spoke to me with words

I’m swearing up and down saying it’s a commitment

And toasting new beginnings saying sorry I thought it would work

All my speech is riddled with annulment

I’m sorry, I’m just doing what I think I should

I’m gathering my things and I’m leaving for good in November

I don’t know when I’ll talk to you

I guess when both our eyes have finally died

I still want to try

Strek mijn schouders voor mijn moeder en spiegels

De overcompensatie van een houding die ik zo graag wil weten

Je als een kind voelen dat chocolaatjes voor tien dollar verkoopt

Ik reciteer al mijn gerepeteerde regels voor je sluitende deur

Ik dacht dat een verandering van omgeving me beter zou doen voelen

Vierhonderd mijl verwijderd, ik staar nog steeds naar de vloer

En je nutteloos voelen als mime in een adviessessie

Hier zijn een miljoen gedempte uitdrukkingen, hier is degene waarbij ik stik in mijn woorden

Dan komt de kerk binnen met de antwoorden

Ah Ah zeg me met die vermoeide acroniemen

Ze zien er goed uit op de overheadglijbaan

Ze redden levens

Werkt elke keer

Hoesten hoffelijkheid in een maand van onverschilligheid

En de leugen oplikken met een verontschuldigende tong

Ik poets mijn oogleden met een hand op je schouder

Gescripte versiering doodt altijd bezorgdheid

Ben het zat om thuis te komen met het gemompel van de tv

Er was een tijd dat je met woorden tegen me sprak

Ik vloek op en neer en zeg dat het een toezegging is

En proosten op een nieuw begin en sorry zeggen, ik dacht dat het zou werken

Al mijn toespraak is bezaaid met nietigverklaring

Het spijt me, ik doe gewoon wat ik denk dat ik moet doen

Ik verzamel mijn spullen en vertrek voorgoed in november

Ik weet niet wanneer ik met je praat

Ik denk dat wanneer onze beide ogen eindelijk dood zijn

Ik wil het nog steeds proberen