Les maux de la fin - Davodka

La mise au poing !

À la prochaine !

Écoute !

J’ai fait mon adolescence dans un petit squat à deux étages du sol

C’est dur de rester sage, d’tourner la page, quand haine et rage s’fusionnent

J’fumais tant d’joints qu’j’pouvais passer le flambeau

Ça, sans céder ma place

J'étais un de ces petits cons qui pensaient que redoubler c'était la classe

Le réveil n’a pas sonné, c’est l’amour de ma mère qui m’a sauvé

J'étais au pied du mur et de toutes les barrières qu’j’ai pas sauté

Tout ce temps, j’ai fait en sorte de m’en sortir avec peu d’zeille en poche

Et comme l’enfer m’emporte, j’matte les aiguilles avec les nerfs en pelote

Tous mes projets s’annulent, j'étais grotesque, t’as vu !

J’ai fait de belles promesses pas tenues, comme un gosse face à ses problèmes

d’adulte

J’ai le coma facile, quand j’me renferme j’me sens comme à l’asile

Comme le veulent mes racines, j’ai la descente de la vodka facile

Le soir j’traine, la vue des rues désertes me flingue

Quand tu prends la route du deal, c’est dur sur la plaquette d’y mettre le frein

Le sourire sur mon visage a bien du mal à y cacher ma honte

J’ai pas de ligne de conduite car même en cours j’ai pas passé la seconde

Ça y est j’l’affronte;

ce putain de passé qui me passe sous le pif

En fait j’suis qu’une galère qui vient de jeter l’ancre sur de vagues souvenirs

Le shit est mon bol d’air, mais dans cette merde, c’est moi qui s’laisse rouler

J’y croyais dur comme fer, mais toutes mes larmes ont bien du l’faire rouiller

J’ai stoppé la bedav', la parano rend plus con que l’on croit

Pour courir à ta perte, t’as plus besoin d’tes poumons que ton foie

Alors j’bois avec mes potes Kaporal et Kema

2003, on taguait car à c’t'époque pour l’pe-ra j'étais naze

PPN crew, c'était ma bannière

J’ai pas honte de vous dire qu’j’ai commencé l’rap sur un texte qu’j’ai dédié à

ma mère

Coincé dans ma tanière, j’me bourre la gueule, j'écris des rimes et j’pionce

Face aux soucis, je plaide en position de légitime défonce

En bas, c’est la noyade, le haut d’la butte est comme une belle falaise

Tout c’qui sortait d’ma bouche sentait l’alcool, de quoi en perdre haleine,

on m’disait «merde arrête !»

Y en a qui montent, et d’autres qui rampent

Les apparences c’est comme les femmes: tu veux y croire, mais les deux

trompent autant

MSD en 2007, c’est là qu’j’rejoins l’armée des ombres

Là le passé s’estompe, la bonne humeur est venue gratter les secondes

Quatre ont pris les escaliers sans s’tromper d’voie

On était neuf à vouloir grimper dans un sale ascenseur trop étroit

Sans peurs, sans reproches, j’fait du hors piste dans l’angle mort,

j’ai tant d’remords

Mais tes histoires qui tournent en rond ne peuvent plus prendre forme

L'équipe a bu la tasse, v’là le récit de notre naufrage

L’alcool, la drogue, les femmes: trois points qui veulent tout dire comme le

signe mort aux vaches

La feuille: mon exutoire, elle me confie lorsque j’ai bu, m’libère

J’fais que gratter l’cahier, ça me démange autant que d’l’urticaire

Quand la famille s’divise, tu ressens une offense inclassable, J’rends visite à

mon père en voyageant d’l'Île-de-France à la Sarthe

L'équipe c’est l’Vers 2 Trop, on fait face à l’avenir

Ma vie: un train sans voyageurs, car j’ai des passages à vides

J’avance l’esprit ouvert, alors qu’j’avais hérité d’un blocage

Un gosse devient vite un père, ma confession, c’est signé Davodka

De pons!

Tot de volgende keer !

Luister !

Ik ben opgegroeid in een kleine kraakpand twee verdiepingen boven de grond

Het is moeilijk om wijs te blijven, de bladzijde om te slaan, wanneer haat en woede samensmelten

Ik rookte zoveel joints dat ik de fakkel kon doorgeven

Dat, zonder mijn plaats op te geven

Ik was een van die kleine eikels die dachten dat herhalen klasse was

De wekker ging niet, het was de liefde van mijn moeder die me redde

Ik stond tegen de muur en alle barrières die ik niet sprong

Al die tijd zorgde ik ervoor dat ik rondkwam met weinig ijver in mijn zak

En als de hel me neemt, kijk ik naar de naalden met de zenuwen in de bal

Al mijn projecten heffen elkaar op, ik was grotesk, zag je!

Ik heb mooie gebroken beloften gedaan, als een kind met zijn problemen

volwassen

Ik heb een gemakkelijke coma, als ik mezelf opsluit voel ik me in een gesticht

Zoals mijn roots willen, heb ik een gemakkelijke wodka-afstamming

'S Nachts hang ik rond, de aanblik van verlaten straten schiet me neer

Als je de dealweg opgaat, is het moeilijk om de rem erop te zetten

De glimlach op mijn gezicht heeft moeite om mijn schaamte te verbergen

Ik heb geen gedragslijn, want zelfs in de klas ben ik niet geslaagd voor de tweede

Dat is het, ik zie het onder ogen;

dit verdomde verleden dat me onder de neus passeert

In feite ben ik gewoon een puinhoop die het anker liet vallen op vage herinneringen

De hasj is mijn verademing, maar in deze shit ben ik het die mezelf laat rollen

Ik geloofde er ijzersterk in, maar al mijn tranen moeten het hebben doen roesten

Ik stopte bedav', parano maakt je dommer dan je denkt

Om je verlies tegemoet te rennen, heb je je longen meer nodig dan je lever

Dus ik drink met mijn vrienden Kaporal en Kema

2003, we hebben getagd omdat ik op dat moment voor de pe-ra kreupel was

PPN crew, dat was mijn spandoek

Ik schaam me niet om je te vertellen dat ik begon te rappen op een tekst die ik opdroeg

mijn moeder

Vast in mijn hol, ik word dronken, ik schrijf rijmpjes en ik pion

Ondanks alle zorgen pleit ik in de positie van legitieme high

Beneden verdrinkt het, de top van de heuvel is als een prachtige klif

Alles wat uit mijn mond kwam rook naar alcohol, genoeg om je de adem te benemen,

Ik kreeg te horen "shit stop!"

Sommige gaan omhoog en sommige kruipen

Uiterlijk is als vrouwen: je wilt het geloven, maar beide

zoveel bedriegen

MSD in 2007, daar sloot ik me aan bij het leger van schaduwen

Daar vervaagt het verleden, goede humor is gekomen om de seconden te krassen

Vier namen de trap zonder het verkeerde pad te nemen

Negen van ons wilden in een vuile lift klimmen die te smal was

Zonder angsten, zonder verwijten ga ik off-road in de dode hoek,

Ik heb zoveel spijt

Maar je draaiende verhalen krijgen geen vorm meer

Het team dronk de beker, hier is het verhaal van ons zinken

Alcohol, drugs, vrouwen: drie punten die alles betekenen zoals de

doodsteken voor koeien

Het laken: mijn uitlaatklep, het vertrouwt me toe als ik gedronken heb, bevrijdt me

Ik krab gewoon aan het notitieboekje, het jeukt me net zoveel als netelroos

Wanneer de familie uit elkaar gaat, voel je een niet-classificeerbare overtreding, ik bezoek

mijn vader op reis van Île-de-France naar Sarthe

Het team is de Vers 2 Trop, we gaan de toekomst tegemoet

Mijn leven: een trein zonder passagiers, want ik heb lege doorgangen

Ik ga verder met een open geest, toen ik een blokkade had geërfd

Een kind wordt snel een vader, mijn bekentenis, het is ondertekend Davodka