Nie jesteś moja - Czesław Niemen

I na to sposobu znaleźć nie mogę

Co ja teraz zrobię, co ja pocznę z sobą

Chyba powędruję w nieskończoną drogę

Tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem

I z kamienia znowu pocznę się kamieniem

A kryształowe łzy zmieszane z deszczem

Gdzieś w bezkresy pospadają

Osamotniony dom w ruinę się rozwali

Smutnie poczerniałą

I na pustkowiach sny

Od niespełnienia w gruzy się pozamieniają

Nie jesteś moja (nie jesteś), nie jesteś

Choć byłaś od dawna dla mnie stworzona

Czemu więc nie jesteś i widokiem swoim

Nie wypłoszysz smutku z oczu moich

Jeśli jeszcze do mnie nie znalazłaś drogi

Pozwól że cię tu przyniosę sam w te progi

I nie mów tylko mi, że to za późno jest

O jedno życie

Nie daj mi słowem znać, że już nie jestem

Na wszechświata szczycie

Zasłoń mi sobą świat i wątpliwościom moim

Zabroń świtać

(Na, na, na, na)

Nie jesteś moja (nie jesteś), nie jesteś

I na to sposobu znaleźć nie mogę

Co ja teraz zrobię, co ja pocznę z sobą

Chyba powędruję w nieskończoną drogę

Tam gdzie nigdy światła nie rozróżnię z cieniem

I z kamienia znowu pocznę się kamieniem

A kryształowe łzy zmieszane z deszczem

Gdzieś w bezkresy pospadają

Osamotniony dom w ruinę się rozwali

Smutnie poczerniałą

I na pustkowiach sny

Od niespełnienia w gruzy się pozamieniają

En daar kan ik geen manier voor vinden

Wat ga ik nu doen, wat ga ik met mezelf doen

Ik denk dat ik op een eindeloze weg ga

Waar ik nooit onderscheid kan maken tussen licht en schaduw

En van steen zal ik weer steen worden

En kristallen tranen vermengd met regen

Ergens in de grenzen zullen ze vallen

Een eenzaam huis zal afbrokkelen tot ruïne

Helaas zwartgeblakerd

En dromen in de woestenij

Ze zullen in puin veranderen door niet-vervulling

Je bent niet van mij (je bent niet), je bent niet

Ook al ben je al heel lang voor mij gemaakt

Dus waarom niet jij en je mening?

Je zult mijn verdriet niet uit mijn ogen verdrijven

Als je je weg naar mij nog niet hebt gevonden

Laat me je hier alleen naar deze drempels brengen

En vertel me niet alleen dat het te laat is

Een leven

Laat me niet weten dat ik er niet meer ben

Op de top van het universum

Bedek de wereld en mijn twijfels met jezelf

Verbied dageraad

(Na, na, na, na)

Je bent niet van mij (je bent niet), je bent niet

En daar kan ik geen manier voor vinden

Wat ga ik nu doen, wat ga ik met mezelf doen

Ik denk dat ik op een eindeloze weg ga

Waar ik nooit onderscheid kan maken tussen licht en schaduw

En van steen zal ik weer steen worden

En kristallen tranen vermengd met regen

Ergens in de grenzen zullen ze vallen

Een eenzaam huis zal afbrokkelen tot ruïne

Helaas zwartgeblakerd

En dromen in de woestenij

Ze zullen in puin veranderen door niet-vervulling