Bema pamięci żałobny rapsod - Czesław Niemen

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi…

Czemu, cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz

Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan?

Miecz wawrzynem zielony, gromnic płakaniem dziś polan

Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę, jak tancerz

Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie

Jak namioty ruchome wojsk, koczujących po niebie

Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą i znaki

Pokłaniają się góry opuszczonymi skrzydłami

Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki

Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami

Idą panny żałobne, jedne, podnosząc ramiona

Ze snopami wonnymi, które wiatr wzgórze rozrywa

Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa

Inne, drogi szukając, choć przed wiekami zrobiona…

Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia

Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia

Chłopcy biją w topory, pobłękitniałe od nieba

W tarcze, rude od świateł, biją pachołki służebne

Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba

Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta podniebne

Wchodzą w wąwóz i toną… wychodzą w światło księżyca

I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął

I po ostrzach, jak gwiazda, spaść nie mogąca, prześwieca

Chorał ucichł był nagle i znów, jak fala, wyplusnął

Dalej — dalej — aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu

I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą

Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu

Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody

W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów

Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody

Serca zemdlałe ocucą, pleśń z oczu zgarną narody

Dalej — dalej…

Lusiurandum, patri datum, usque

Ad hanc diem ita servavi ...

Wel, schaduw, je gaat weg met je handen gebroken tot harnas

Bij de fakkels, wat zijn de glitters rond je knieën?

Een groen laurierzwaard, zegenend het huilen van open plekken vandaag

De valk breekt en je paard schokt met zijn voet als een danser

Ze blazen, ze blazen wimpels en ze blazen naar elkaar

Als bewegende tenten van troepen die door de lucht dwalen

Lange trompetten in huilen tot tekenen komen

Bergen buigen naar beneden met neergelaten vleugels

Als speren doorboorden draken, hagedissen en vogels

Zoveel ideeën die je achtervolgde met je speren

De rouwenden komen eraan, een van hen steekt zijn armen op

Met geurschijven die door de wind worden geblazen

Ten tweede, het verzamelen van een traan in de schelp, die van het gezicht is gescheurd

Anderen, op zoek naar manieren, hoewel het eeuwen geleden is gemaakt ...

Anderen, die grote kleivaten tegen de grond slaan

Waar het gekletter in het gekraak nog steeds bijdraagt ​​aan het verdriet

Jongens sloegen bijlen blauw uit de lucht

De schilden, rood van licht, worden getroffen door de bedienden

Een enorm spandoek dat wiegen tussen de dampen

Een speer met een mes tegen de bogen, zou je zeggen, leunend tegen de lucht

Ze gaan een ravijn in en zinken ... ze komen uit in het maanlicht

En ze worden zwart in de lucht, en een koude gloed valt over hen heen

En langs de bladen, als een ster die niet kan vallen, schijnt hij door

Het refrein stopte plotseling en weer spuwde het als een golf uit

Aan - aan - tot wanneer je naar beneden rolt, het bij het graf komt

En in de diepte zal ik zwart zien dat achter de weg op de loer ligt

Wat, om het te overdrijven, de mensheid geen manier zal vinden

Met de speer van je paard zal hij toeslaan als een oude speer

En ik dek de processie, bedroefd de kastelen in slaap

De poorten slaan met urnen, het kraken van bijlen fluiten

Tot de muren van Jericho als boomstammen uit elkaar vallen

Harten die flauwvallen zullen ontwaken, de naties zullen schimmel uit de ogen wegnemen

Ga verder…