Сплин - Чёрный Обелиск

Когда на горизонт, свинцовой мглой закрытый,

Ложится тяжкий день, как тягостная ночь,

И давят небеса, как гробовые плиты,

И сердце этот гнет не в силах превозмочь,

Когда промозглостью согнившего колодца

Hас давит тяжкий мир, когда в его тисках

Hадежда робкая летучей мышью бьется

И головой о свод колотится впотьмах,

Припев:

Тогда уходит жизнь, и катафалк огромный

Медлительно плывет в душе моей немой

И мутная тоска, мой соглядатай темный,

Вонзает черный стяг в склоненный череп мой.

Когда влачат дожди свой невод бесконечный,

Окутывая все тяжелой пеленой,

И скука липкая из глубины сердечной

Бесшумным пауком вползает в мозг больной,

И вдруг колокола, рванувшись в исступлении,

Истошный долгий вой вздымает в вышину,

Как сонм теней, чье смертное томленье

Упорной жалобой тревожат тишину,

Припев

Wanneer aan de horizon, bedekt met loden waas,

Een zware dag valt als een zware nacht,

En de hemel verplettert als grafstenen,

En het hart kan deze onderdrukking niet overwinnen,

Wanneer de bedompte van een rotte put

We worden verpletterd door de zware wereld, wanneer in zijn greep

Hoop dat timide klopt als een vleermuis

En het hoofd bonkt in het donker tegen het gewelf,

Refrein:

Dan gaat het leven weg, en de lijkwagen is enorm

Drijft langzaam in mijn ziel dom

En modderig verlangen, mijn donkere spion,

Hij steekt een zwarte banier in mijn gebogen schedel.

Wanneer de regens hun eindeloze zegen voortslepen,

Alles in een zware sluier hullen,

En kleverige verveling uit het diepst van het hart

Een stille spin kruipt in de hersenen van de patiënt,

En plotseling de klokken, razen in een razernij,

Een hartverscheurend lang gehuil stijgt naar de hoogten,

Als een menigte schaduwen, wiens sterfelijke loomheid

Met een hardnekkige klacht verstoren ze de stilte,

Refrein