Полночь - Чёрный Обелиск

Мрачной ухмылкой ощерился дом, улиц горбаты хребты,

Движется время своим чередом, к полночи близишься ты.

Hо все же страх за тобой по пятам семенит в серый закутавшись плащ.

В комнате тонкою нитью звенит твой истерический плач.

В скрюченных пальцах деревьев и пней мается чья-то душа.

Время летучих мышей и теней стрелки приблизит спешат.

Припев:

Слышится поступь, кто-то идет, двери запри на засов.

Близится грозное время и вот слышишь ты бой часов,

Это полночь!

Скалится в окнах зловеще луна, ужас владеет тобой.

Страх неизвестного пробуй до дна, близится час роковой.

Припев

(далее злобное бормотание) Стена

Чувство знакомое, холод бежит по спине,

Чувство преграды, я вновь приближаюсь к стене,

Снова на камень рука натыкается: Стой!

Снова стена предлагает вступить с нею в бой.

Припев:

Серой громадою высится над головой.

Годы проходят, стена остается стеной.

Сколько потерянных лиц отражает она.

Сколько потерянных лет за стеной…

Стена!

В камень шершавый впиваются руки с тоской,

Как в лихорадке бурлит муравейник людской.

Яркие вспышки на сумрачном небе видны,

Блики ложатся на скривленный гребень стены.

Припев

Het huis grijnsde met een sombere grijns, de richels van de straten gebocheld,

De tijd gaat op zijn eigen manier, je nadert middernacht.

Maar toch volgt angst je op de hielen in een grijze mantel die eromheen is gewikkeld.

Je hysterische kreet galmt als een dunne draad door de kamer.

Iemands ziel zwoegt in de verwrongen vingers van bomen en stronken.

De tijd van vleermuizen en schaduwen van de pijl zullen ze dichterbij brengen.

Refrein:

Je hoort voetstappen, er komt iemand aan, doe de deuren op slot.

Een vreselijke tijd nadert, en nu hoor je het klokkenspel,

Het is middernacht!

De maan grijnst onheilspellend in de ramen, horror maakt zich van je meester.

Probeer de angst voor het onbekende tot op de bodem uit, het fatale uur nadert.

Refrein

(verder venijnig gemompel) Muur

Het gevoel is bekend, de kou loopt langs de rug,

Ik voel een barrière, ik kom weer dicht bij de muur

Weer struikelt de hand over de steen: Stop!

Nogmaals, de muur biedt aan om ermee te vechten.

Refrein:

Grijze massa stijgt boven het hoofd.

Jaren gaan voorbij, de muur blijft een muur.

Hoeveel verloren gezichten het weerspiegelt.

Hoeveel verloren jaren achter de muur...

Muur!

Handen graven in de ruwe steen met verlangen,

Als een menselijke mierenhoop ziedend van koorts.

Felle flitsen in de sombere lucht zijn zichtbaar,

De schittering valt op de kromme top van de muur.

Refrein