Болезнь - Чёрный Обелиск

Люди души коптят на бездумном огне

И смеются от счастья, как дети …

А по чьей-то сутулой, склоненной спине

Хлещет плетью разгневанный ветер …

Hад шеренгой пустых, обезличенных лиц

Плавно реют бездумные грезы,

А по крышам домов и по стенам больниц

Льются чьи-то прозрачные слезы …

Тихо сердце стучит — это время мое,

Я поспешно седлаю коня.

Конь мой быстро домчит в те места, где поет

Желтый филин, встречая меня.

Хрупко светит луна.

Из хрустальных домов

Раздается то шепот, то смех.

Опускаюсь на дно, поднимаюсь со дна,

Растворяюсь, как кошка, во тьме …

Из простого огня соткан клетчатый флаг

Так же чисто, как льется вода …

Посмотри на меня, и я подам тебе знак —

Ты со мною теперь навсегда!!!

И сжималась душа, расширялся зрачок,

Мысли вялою шли чередой …

Время мчалось вперед, как гигантский волчок,

Сильно пущенный чьей-то рукой …

Год за десять и мимо вся жизнь пронеслась,

Мысли были, и канули в вечность …

Ты и сам не заметил, как нить порвалась:

Тишина, пустота, бесконечность …

Mensen roken hun ziel op een gedachteloos vuur

En ze lachen van geluk als kinderen...

En bij iemands buiging, achterover gebogen

Een woedende wind waait...

Boven de lijn van lege, onpersoonlijke gezichten

Ongedachte dromen vloeien soepel,

En op de daken van huizen en op de muren van ziekenhuizen

Iemands transparante tranen stromen...

Rustig hart klopt - dit is mijn tijd,

Ik zadel mijn paard haastig op.

Mijn paard rent snel naar die plaatsen waar hij zingt

Gele uil, ontmoet me.

De maan schijnt helder.

Van kristallen huizen

Er is een fluistering, dan gelach.

Ik zak naar de bodem, ik sta op van de bodem,

Oplossen als een kat in de duisternis...

Een geblokte vlag is geweven van eenvoudig vuur

Zo schoon als water stroomt...

Kijk naar mij en ik zal je een teken geven -

Je bent nu voor altijd bij me!!!

En de ziel trok samen, de leerling breidde zich uit,

Gedachten liepen traag achter elkaar...

De tijd raasde vooruit als een gigantische tol,

Sterk gelanceerd door iemands hand ...

Een jaar over tien en het hele leven voorbij,

Gedachten waren, en verzonken in de eeuwigheid ...

Je hebt zelf niet gemerkt hoe de draad brak:

Stilte, leegte, oneindigheid...