По дороге старой - Чёрный Обелиск

Настало время — мы уходим за Солнцем,

Чтоб завтра снова вместе с ним и прийти:

Когда бетонный город утром проснётся,

Мы встретим новый день в прохладной тени.

От надоевших грёз и снов

Вслед догорающим закатам

В страну туманных островов —

А завтра вновь обратно!

Где нет тепла, там согревает дорога,

Созвездий голос — будто свет маяка,

Тот, кто не понял слов великих пророков,

Пусть продолжает строить дом из песка.

От надоевших грёз и снов

Вслед догорающим закатам

В страну туманных островов —

А завтра вновь обратно!

По той же самой

По дороге старой,

Опалённый славой

И странною судьбой.

Раны

Поздно или рано

В памяти утонут —

Всё уйдёт, как в омут,

Ляжет серым камнем

Глубоко на дно…

Когда нас ветер позовёт за собою,

Исчезнут призраки нелепых потерь,

О чём жалели раньше, даже не вспомним —

Развеян серый прах и заперта дверь.

От надоевших грёз и снов

Вслед догорающим закатам

В страну туманных островов —

А завтра вновь обратно!

По той же самой

По дороге старой,

Опалённый славой

И странною судьбой.

Раны

Поздно или рано

В памяти утонут —

Всё уйдёт, как в омут,

Ляжет серым камнем

Глубоко на дно…

De tijd is gekomen - we vertrekken naar de zon,

Zodat morgen weer met hem en kom:

Wanneer de betonnen stad 's ochtends wakker wordt

We zullen een nieuwe dag ontmoeten in een koele schaduw.

Van saaie dromen en dromen

Na de vervagende zonsondergangen

Naar het land van mistige eilanden -

En morgen weer terug!

Waar geen warmte is, wordt de weg daar warm,

De stem van de sterrenbeelden is als het licht van een baken,

Hij die de woorden van de grote profeten niet verstond,

Laat hem doorgaan met het bouwen van een huis van zand.

Van saaie dromen en dromen

Na de vervagende zonsondergangen

Naar het land van mistige eilanden -

En morgen weer terug!

Door dezelfde

Langs de oude weg

Verschroeid door glorie

En een vreemd lot.

wonden

Laat of vroeg

Verdrinken in het geheugen -

Alles zal gaan als een draaikolk

Ligt als een grijze steen

Diep tot op de bodem...

Als de wind ons roept,

De geesten van belachelijke verliezen zullen verdwijnen,

Waar we eerder spijt van hadden, herinneren we ons niet eens meer -

De grijze as is verstrooid en de deur is op slot.

Van saaie dromen en dromen

Na de vervagende zonsondergangen

Naar het land van mistige eilanden -

En morgen weer terug!

Door dezelfde

Langs de oude weg

Verschroeid door glorie

En een vreemd lot.

wonden

Laat of vroeg

Verdrinken in het geheugen -

Alles zal gaan als een draaikolk

Ligt als een grijze steen

Diep tot op de bodem...