Povečerje - Arsen Dedic

Ja ne znam zašto svako veče

U strahu čekam da se javi

Glas jedne trube, i da poteče

U mojoj krvi, u mojoj glavi

Djetinjstvo moje kraj kasarne

U ovoj trubi još se krije

I mrtva usta iz vojarne

U noći viču da netko bdije

Kad čujem trubu tog svirača

Što stoji negdje na mrtvoj straži

Ja znam da netko usred plača

I mene zove, i mene traži

Ne budi, trubo, to što ode

Na svakom grobu raste trava

I ispod zemlje, ispod vode

Tvoj drug već davno mrtav spava

I neće čuti to što sviraš

I neće znati što ga zove

Ti samo stare rane diraš

Ti samo budiš mrtve snove

Dok spava grad pod rukom neba

Dok spava sve što spati treba

Ti zalud zoveš iz tog mraka

Imena davnih ožiljaka

I tu preda mnom opet idu

U dugom redu kao četa

Svi davni dani mog života

Sva davno izgubljena ljeta

I što da počnem, kamo sada

Sa godinama sto se ruše

Kroz trg i ulice mog grada

Kroz kosti moje vjetar puše

I svake noći još se javlja

Taj glas od sjene i od plača

I neka ruka trubu stavlja

Na mrtva usta… mog svirača

Ik weet niet waarom elke nacht

Ik wacht tot hij antwoordt in angst

De stem van één bazuin, en om te stromen

In mijn bloed, in mijn hoofd

Mijn jeugd bij de kazerne

Hij verstopt zich nog steeds in deze trompet

En een dode mond uit de kazerne

'S Nachts schreeuwen ze dat er iemand kijkt

Als ik de trompet van die muzikant hoor

Die ergens op de dode wacht staat

Ik weet dat iemand in het midden aan het huilen is

Hij belt mij ook, en hij zoekt mij

Wees niet, trompet, wat is er aan de hand?

Gras groeit op elk graf

En ondergronds, onder water

Je vriend heeft lang geslapen

En ze zullen niet horen wat je speelt

En hij zal niet weten wat hij roept

Je raakt gewoon oude wonden aan

Je maakt alleen maar dode dromen wakker

Zoals de stad slaapt onder de hand van de hemel

Tijdens het slapen alles wat je nodig hebt om te slapen

Je roept tevergeefs vanuit die duisternis

Namen van oude littekens

En daar gaan ze weer voor mij

In een lange rij als bedrijf

Alle oude dagen van mijn leven

Alle lang verloren zomers

En wat te beginnen, waar nu

Met de jaren die uit elkaar vallen

Door het plein en de straten van mijn stad

De wind waait door mijn botten

En hij belt nog steeds elke avond

Die stem van schaduw en van wenen

En laat de hand de trompet zetten

Op de dode mond van mijn muzikant