Magpie - Aoife O'Donovan

On a lark, I took a drive down a dark road

Toward the sign that said 'The West'

When I seen it, that glimmering green mark was all I needed

To feel you in the passenger seat

Humming I’m older

I feel your withered hand on my knee

Though I’m traveling alone

When we we were kids we’d pile in

And take the the same road toward the island in the West

We would run and skipping stones

Sinking lower than the evening sun

You were old man then

Getting older every day

And I can feel it then, those were diamond days

And I think I know where

Where you go when you die

You are the magpie

One sorrow, two for joy

Though I never pay no mind to the wire

All the birds that perched upon it

But now a bee’s in my bonnet

I remember the country roads

Causeways and the dunes and

The magpie’s lonely wail sounded like you

Now that I think that I know

Where we going when you die

You are the magpie

All the way from Clare, the Atlantic in our hair

A murder of crows flew over us

Early morning drive singing to pass the time

When you can shut the door and you can feel us

Coming around the bend, coming home again

Even the sky come down like this

When you go we will bury you along the same road

As the sun sets in the west

You on our shoulders we will lower you into the ground like a boulder

When a magpie lands on me humming a lonely

I feel your breath on my cheek though I’m alone

Op een leeuwerik reed ik over een donkere weg

Naar het bord met de tekst 'The West'

Toen ik het zag, was dat glimmende groene teken alles wat ik nodig had

Om je op de passagiersstoel te voelen

Humming ik ben ouder

Ik voel je verschrompelde hand op mijn knie

Hoewel ik alleen reis

Toen we kinderen waren, stapelden we ons op

En neem dezelfde weg naar het eiland in het westen

We zouden rennen en stenen overslaan

Lager zinkend dan de avondzon

Je was toen een oude man

Elke dag ouder worden

En ik kan het toen voelen, dat waren diamanten dagen

En ik denk dat ik weet waar

Waar ga je heen als je sterft?

Jij bent de ekster

Een verdriet, twee van vreugde

Hoewel ik nooit let op de draad

Alle vogels die erop zaten

Maar nu zit er een bij in mijn motorkap

Ik herinner me de landwegen

Verhoogde wegen en de duinen en

Het eenzame gejammer van de ekster klonk als jij

Nu ik denk dat ik het weet

Waar gaan we heen als je sterft

Jij bent de ekster

Helemaal uit Clare, de Atlantische Oceaan in ons haar

Een kraaienmoord vloog over ons heen

Vroeg in de ochtend zingend om de tijd te doden

Wanneer je de deur kunt sluiten en je ons kunt voelen

De bocht om, weer thuiskomen

Zelfs de lucht komt zo naar beneden

Als je gaat, zullen we je langs dezelfde weg begraven

Terwijl de zon ondergaat in het westen

Jij op onze schouders, we zullen je in de grond laten zakken als een rotsblok

Wanneer een ekster op me landt, een eenzame neuriënd

Ik voel je adem op mijn wang al ben ik alleen