Пусть я не разгадал чудес - Андрей Макаревич, Группа «Папоротник»

Пусть я не разгадал чудес,

Только знаю наверняка,

У нее в душе — темный лес,

У меня — лесная река.

В ночь, когда и надежды нет,

Я ломлюсь в ее бурелом

И бреду на призрачный свет,

Удивляясь, откуда он.

И не веря ни в рай, ни в ад,

В темной чаще ищу ответ,

Но всегда возвращаюсь назад,

Не дойдя до места, где свет.

А когда в голубом далеке

Солнца круг еще не высок,

Ты выходишь к моей реке

И ступаешь на мой песок.

Я смываю твои следы.

Я все ближе день ото дня.

Жаль, что ты боишься воды

И не можешь проплыть меня

И когда под вечер закат

Разукрасит своды небес,

Ты подаришь последний взгляд

И уйдешь в свой сумрачный лес.

Видно дан мне удел такой,

Не считая ни дней ни лет,

Сквозь тебя проплывать рекой,

Удивляясь, откуда свет.

Mag ik geen wonderen oplossen

Ik weet het alleen zeker

Ze heeft een donker bos in haar ziel,

Ik heb een bosrivier.

In de nacht dat er geen hoop is,

Ik breek in haar windscherm

En ik dwaal af in het spookachtige licht,

Benieuwd waar hij vandaan komt.

En niet gelovend in de hemel of de hel,

In het donker zoek ik vaker een antwoord,

Maar ik kom altijd terug

Niet de plaats bereiken waar het licht is.

En wanneer in de blauwe verte

De cirkel van de zon is nog niet hoog,

Je gaat naar mijn rivier

En je stapt op mijn zand.

Ik was je sporen uit.

Ik kom met de dag dichterbij.

Jammer dat je bang bent voor water

En je kunt me niet laten zweven

En wanneer de zonsondergang in de avond

Versier de gewelven van de hemel,

Jij geeft de laatste blik

En je gaat naar je sombere bos.

Het lijkt erop dat mij zoveel is gegeven,

Dagen of jaren niet meegeteld

Drijf door je heen als een rivier

Benieuwd waar het licht vandaan komt