Песня про надежду - Андрей Макаревич, Группа «Папоротник»

В час, когда било вдоль, поперек, било вслед и промежду,

И тянуло ко дну, и, казалось, спасения нет,

Из друзей, козырей и богов я оставил Надежду

И поверил в нее, и вдали замаячил рассвет…

Я поверил в нее, и вдали замаячил рассвет.

И когда жизнь виски мне тисками сжимала своими,

И беда застилала глаза, и немела рука,

Из оставшихся сил я твердил, я шептал ее имя,

И она отзывалась откуда-то издалека…

И она отзывалась откуда-то издалека.

Я ее не терял, даже смерть от меня отвернулась,

Брел за ней, как в бреду, веря в сказку с счастливым концом,

Я нагнал и окликнул ее, и она обернулась —

Я увидел старуху с чужим и недобрым лицом.

Я увидел старуху с чужим и недобрым лицом…

Op het uur dat het mee, over, na en tussen sloeg,

En het werd naar de bodem getrokken en het leek alsof er geen redding was,

Van vrienden, troeven en goden verliet ik Nadezhda

En hij geloofde in haar, en de dageraad doemde op in de verte...

Ik geloofde in haar en in de verte doemde de dageraad op.

En toen het leven van whisky me kneep met zijn bankschroef,

En ongeluk bedekte mijn ogen, en mijn hand werd gevoelloos,

Van de resterende kracht, herhaalde ik, fluisterde ik haar naam,

En ze reageerde ergens ver weg...

En ze reageerde van ergens ver weg.

Ik verloor haar niet, zelfs de dood keerde zich van mij af,

Dwaalde achter haar aan, als uitzinnig, gelovend in een sprookje met een happy end,

Ik haalde haar in en riep naar haar, en ze draaide zich om -

Ik zag een oude vrouw met een vreemd en onvriendelijk gezicht.

Ik zag een oude vrouw met een vreemd en onvriendelijk gezicht...