Подражание Вертинскому - Андрей Макаревич, Группа «Папоротник»

Приснилось мне — средь зимней вьюги

В каком-то доме при огне

Собрались все мои подруги

И говорили обо мне.

Забыв про ревности остатки

И про вчерашние бои

Вслух обсуждали недостатки

И все достоинства мои.

Не говорили — просто пели!

То хор, то соло, то — дуэт.

И сообща почти сумели

Составить полный мой портрет.

Там было все — и то, и это:

Хватало тьмы, хватало света,

Палитра ночи, краски дня,

Тепло зимы и холод лета

Обогащали ткань портрета —

Там только не было меня.

…Я лбом в стекло устал тереться,

Метель меня сбивала с ног.

Кричал, стучал, просил согреться —

Но достучаться к ним не смог.

Ik droomde - in het midden van een winterblizzard

In een huis in brand

Al mijn vrienden verzameld

En ze hadden het over mij.

Jaloezieresten vergeten

En over de gevechten van gisteren

Tekortkomingen hardop bespreken

En al mijn waardigheid.

Ze praatten niet - ze zongen gewoon!

Ofwel een koor, of een solo, of een duet.

En samen is het ons bijna gelukt

Maak een compleet portret van mij.

Alles was aanwezig - dit en dat:

Genoeg duisternis, genoeg licht

Het palet van de nacht, de kleuren van de dag,

Hitte van de winter en kou van de zomer

Verrijkt de stof van het portret -

Alleen ik was er niet.

... ik ben het zat om met mijn voorhoofd tegen het glas te wrijven,

De sneeuwstorm sloeg me van mijn voeten.

Schreeuwde, klopte, vroeg om op te warmen -

Maar ik kon niet tot ze doordringen.