Споры - Александр Градский

Каждый прав и каждый виноват.

Все полны обидным снисхожденьем

И, мешая истину с глумленьем,

До конца обидеться спешат.

Эти споры — споры без исхода,

С правдой, с тьмой, с людьми, с самим собой,

Изнуряют тщетною борьбой

И пугают нищенством прихода.

По домам бессильно разбредаясь,

Мы нашли ли собственный ответ?

Что ж слепые наши «да"и «нет»

Разбрелись, убого спотыкаясь?

Или мысли наши — жернова?

Или спор — особое искусство,

Чтоб, калеча мысль и теша чувство,

Без конца низать случайные слова?

Если б были мы немного проще,

Если б мы учились понимать,

Мы могли бы в жизни не блуждать,

Словно дети в незнакомой роще.

Вновь забытый образ вырастает:

Притаилась Истина в углу,

И с тоской глядит в пустую мглу,

И лицо руками закрывает…

Iedereen heeft gelijk en iedereen is schuldig.

Allemaal vol pijnlijke verwennerij

En, waarheid vermengd met spot,

Ze haasten zich om beledigd te zijn tot het einde.

Deze geschillen zijn geschillen zonder uitkomst,

Met waarheid, met duisternis, met mensen, met mezelf,

Uitgeput door een vergeefse strijd

En ze schrikken het bedelen van de parochie af.

Machteloos dwalen door de huizen,

Hebben we ons eigen antwoord gevonden?

Nou, onze blinde "ja" en "nee"

Verstrooid, jammerlijk struikelend?

Of zijn onze gedachten als molenstenen?

Of geschil is een bijzondere kunst,

Zodat, de gedachte verlammend en het gevoel amuserend,

Eindeloos willekeurige woorden aan elkaar rijgen?

Als we wat makkelijker waren

Als we zouden leren begrijpen

We konden niet dwalen in het leven,

Als kinderen in een onbekend bos.

Een nieuw vergeten beeld groeit:

De waarheid loert in de hoek

En kijkt verlangend in de lege duisternis,

En bedekt zijn gezicht met zijn handen...