Чужой мотив - Александр Градский

Телефон зазвонил и без спроса и как-то без такта

Я был тоже бестактен, ответив — Ну, что Вам, чудак?

Тихий голос промолвил: Я — «Утренней почты» редактор

Напишите нам песню про старый и пыльный чердак

Напишите нам песню про Ваше веселое детство

Про портрет пожелтевший от времени иль про рассвет

И чем меньше в ней будет кокетства, позерства, эстетства

Тем скорей ее примет и выпустит в свет худсовет

Я по лестнице шаткой поднялся и дверь заскрипела

Задержалось дыханье, а ноги налились свинцом

Предо мною на горле стропила петлею висело

Полотенце, которым мне мать утирала лицо

Чуть пооддаль футбольная камера с кедами вместе

Разноцветные стекла, чтоб жмурясь на солнце смотреть

Все, конечно, застыло в пыли и не встать и не сесть мне

Словно кур на насесте уменьшен я ровно на треть

Ах, светлые дали мы вряд ли видали

И вспомним едва-ли, чем привлекал нас чердак

Дубль, бемоли зубрили в школе

Думав — доколе будет в душе кавардак

Это было вчера, я лежал у костра и мечталось мне

Это было вчера, я влюбился, казалось, на век

Это было, как будто, вчера, я рукою мял талый снег

Создавая себе высоту и готовя разбег

Я слепил тот снежок и ему была участь плохая

Свою краткую жизнь он в мальчишеской начал руке

С этой легкой руки он слетел и крутясь и порхая

Путь закончив отметиной белою на чердаке

Ах, светлые дали мы, вряд ли видали

И вспомним едва-ли, чем привлекал нас чердак

Трели, триоли, трудные роли

Муки и боли — будет в душе кавардак

Мы играли в войну, быть хотели героями Родины

Вот на смену зиме после марта явилась весна

Была оттепель не за горами и, веря природе, мы

Пробуждались от долгого, серого, глупого сна

Был развенчан кумир, и за этим кумиром другие,

А простые ребята в небестную высь поднялись

Наши дети растут, возвращается все на круги и

Чердаки на земле, я надеюсь, не перевелись

Из окошка чердачного видно далеко и близко

Стонет голос Высоцкого, мучась в тяжелом бреду

И, поправив две мокрые лыжины, искрится Визбор,

А Булат Окуджава в тролейбус вошел на ходу

Я уйду с чердака, но уйду ль от мечтаний чердачных

Я пропел эту песню, которой могло и не быть

Отнесут ли мой опус к разряду чудачеств удачных

Или просто забудут, как все, о чем можно забыть

Ах, светлые дали мы вряд ли видали

И вспомним едва ли, чем привлекал нас чердак

Дубль, бемоли зубрили в школе

Думав — доколе будет в душе кавардак

Ах, светлые дали мы вряд ли видали

И вспомним едва ли, чем привлекал нас чердак

Трели, триоли, трудные роли

Муки и боли — будет в душе кавардак

Ах, светлые дали мы, вряд ли видали

И в «Почте» не дали, песню допеть до конца

Слишком уж горды в ней все аккорды

И, видно, скорбный был цвет лица у певца

Ах, светлые дали мы вряд ли видали

И вспомним едва ли, чем привлекал нас чердак!

De telefoon ging zonder te vragen en op de een of andere manier zonder tact

Ik was ook tactloos en antwoordde - Nou, en jij, excentriek?

Een zachte stem zei: ik ben de redacteur van de Morning Post

Schrijf ons een lied over een oude en stoffige zolder

Schrijf ons een lied over je gelukkige jeugd

Over een door de tijd vergeeld portret of over de dageraad

En de minder koketterie, houding, esthetiek erin

Hoe sneller het wordt aanvaard en gepubliceerd door de artistieke raad

Ik strompelde de trap op en de deur kraakte

De adem werd ingehouden en de benen waren gevuld met lood

Voor mij, op de keel, hingen de spanten in een strop

De handdoek die mijn moeder gebruikte om mijn gezicht af te vegen

Even verderop een voetbalcamera met sneakers bij elkaar

Veelkleurige bril om loensend naar de zon te kijken

Alles bevroor natuurlijk in het stof en ik kon niet opstaan ​​en gaan zitten

Als kippen op een baars, ben ik met precies een derde verminderd

Ah, we hebben nauwelijks de heldere gezien

En we kunnen ons nauwelijks herinneren wat ons naar de zolder trok

Dubbel, plat gepropt op school

Denken - hoe lang zal er een puinhoop in de ziel zijn?

Het was gisteren, ik lag bij het vuur en ik droomde

Het was gisteren, ik werd verliefd, zo leek het, voor altijd

Het was als gisteren, ik verpletterde gesmolten sneeuw met mijn hand

Hoogte creëren voor jezelf en een run voorbereiden

Ik verblindde die sneeuwbal en hij had een slecht lot

Hij begon zijn korte leven in een jongensachtige hand

Met deze lichte hand vloog hij weg en draaide en fladderde

Het pad eindigde met een witte markering op zolder

Oh, we gaven licht, we zagen nauwelijks

En we kunnen ons nauwelijks herinneren wat ons naar de zolder trok

Trills, drielingen, moeilijke rollen

Kwelling en pijn - er zal een puinhoop in de ziel zijn

We speelden oorlog, we wilden helden van het moederland zijn

Nu is de lente gekomen om de winter te vervangen na maart

Er was een dooi om de hoek en, gelovend in de natuur, we

Wakker worden uit een lange, grijze, stomme slaap

Een idool werd ontmaskerd, en achter deze idool anderen,

En gewone jongens klommen naar de hemelse hoogten

Onze kinderen groeien op, alles keert terug naar cirkels en

Zolders op de grond, hoop ik, zijn niet opgeraakt

Vanuit het zolderraam kun je ver en dichtbij kijken

Vysotsky's stem kreunt, gekweld door zwaar delirium

En na twee natte ski's te hebben gecorrigeerd, schittert Vizbor,

En Bulat Okudzhava stapte onderweg in de trolleybus

Ik zal de zolder verlaten, maar zal ik de zolder dromen

Ik zong dit lied dat misschien niet zo was

Zal mijn opus worden geclassificeerd als een excentriciteit van de succesvolle?

Of gewoon vergeten, zoals alles wat vergeten kan worden

Ah, we hebben nauwelijks de heldere gezien

En we herinneren ons nauwelijks wat ons naar de zolder trok

Dubbel, plat gepropt op school

Denken - hoe lang zal er een puinhoop in de ziel zijn?

Ah, we hebben nauwelijks de heldere gezien

En we herinneren ons nauwelijks wat ons naar de zolder trok

Trills, drielingen, moeilijke rollen

Kwelling en pijn - er zal een puinhoop in de ziel zijn

Oh, we gaven licht, we zagen nauwelijks

En in de "Mail" gaven ze niet, om het nummer tot het einde af te maken

Alle akkoorden erin zijn te trots

En blijkbaar was de teint van de zanger treurig

Ah, we hebben nauwelijks de heldere gezien

En we kunnen ons nauwelijks herinneren wat ons naar de zolder trok!