Песня о друге - Александр Градский

Я совсем не был с ним знаком, но о друге мечтал таком,

Что меня не продаст тайком, хоть его жги огнем.

У дороги цветком таким, он назло многим рос-таки,

Вы, вокальных дел мастаки, не споете о нем.

Совпадая с фамилией, наказуя и милуя,

Вверх стремился он с силою, что не выразить мне.

Но, как ведется в святой Руси, сколь поэта не возноси,

Его высь иже в небеси, ну, а тело в земле.

Пусть он связки пересмыкал, пусть не всяк его стих смекал,

Но зато он не пресмыкался, как многие тут.

И когда в зале смех стихал, начиналася мистика

Его песенного стиха.

То был каторжный труд.

Припев

Он из самых последних жил не для славы и пел и жил,

Среди общей словесной лжи он себя сохранил.

И на круче без удержи все накручивал виражи,

Видно, мало нас учит жизнь — тот убит, кто раним.

Ik kende hem helemaal niet, maar ik droomde van zo'n vriend,

Dat hij me niet stiekem wil verkopen, zelfs niet als je hem met vuur verbrandt.

Langs de weg met zo'n bloem groeide hij ondanks velen,

Jullie, vocale meesters, zullen niet over hem zingen.

Samenvallend met de achternaam, straffend en barmhartig,

Hij streed omhoog met een kracht die ik niet kan uitdrukken.

Maar, zoals in het heilige Rusland wordt gedaan, hoezeer je een dichter ook verheerlijkt,

Zijn lengte is al in de hemel, nou ja, maar zijn lichaam is in de aarde.

Laat hem over de banden springen, laat niet al zijn verzen slim zijn,

Maar aan de andere kant kroop hij niet zoals velen hier.

En toen het gelach in de zaal verstomde, begon de mystiek

Zijn lied vers.

Dat was zwaar werk.

Refrein

Hij was een van de allerlaatsten die niet leefde voor glorie, en zong en leefde,

Onder de algemene verbale leugens redde hij zichzelf.

En op de steilere zonder terughoudendheid draaide hij bochten,

Het is te zien dat het leven ons weinig leert - hij wordt gedood, die kwetsbaar is.