Двойник - Александр Градский

Хэй, кто здесь?

Может ветер, может весть.

Ночь по комнате длится, тянется,

Мой сон тих, а в дом тайно проник

Мерный звук — друг тревоги и таинства.

Припев:

Что-ж, ночи дрожь, я не твой должник,

Мне ли тебя дрожать, руки сжать, но дрожь в них.

Закутан в простыни зла напасть,

Трудно-ли, просто-ли в пропасти пропасть.

Шорох каждый, и в пятках душа,

Тени листьев за окнами чуть дрожат.

Что, тут скажешь — лежишь не дыша,

Этой жизнью нелегкою дорожа.

Припев:

Что-ж, ночи дрожь, я не твой должник,

Мне ли тебя дрожать, руки сжать, но дрожь в них.

Закутан в простыни зла напасть,

Трудно-ли, просто-ли в пропасти пропасть.

Звук растет, заполняет, настает

Час расчета и видно мне сгинуть.

Вот я сник и не ждет мой двойник,

В яму чёрную силится скинуть.

Припев:

Что-ж, ночи дрожь, я не твой должник,

Мне ли тебя дрожать, руки сжать, но дрожь в них.

Закутан в простыни зла напасть,

Трудно-ли, просто-ли в пропасти пропасть.

Вот постепенно из линий и теней —

Силуэт!

Я его ясно вижу.

Постепенно, опасений сильней,

Силуэт я приемлю и ближу.

Припев:

Что-ж, ночи дрожь, я не твой должник,

Мне ли тебя дрожать, руки сжать, но дрожь в них.

Закутан в простыни зла напасть,

Трудно-ли, просто-ли в пропасти пропасть.

Лампы тень, рама, пыль на ней,

Я проснулся, я снова родился.

Звуки дня не встревожат меня,

Лишь во тьме смысл света cокрылся.

А, вот и день отзвенел, угас,

Новая ночь грядет, кто придет в тот час?

Кто обречён дух мой обличать?

Оковы на руках, на устах печать.

Hé wie is hier?

Misschien de wind, misschien het nieuws.

De nacht in de kamer duurt, strekt zich uit,

Mijn slaap is rustig, en kwam stiekem het huis binnen

Gemeten geluid is een vriend van angst en mysterie.

Refrein:

Nou, de nachten trillen, ik sta niet bij je in het krijt,

Mocht ik beven, knijp dan in mijn handen, maar er zit een trilling in.

Verpakt in vellen van het kwaad om aan te vallen,

Is het moeilijk, is het gewoon om in de afgrond te vallen.

Elk geritsel, en in de hielen van de ziel,

De schaduwen van de bladeren buiten de ramen trillen een beetje.

Wat kan ik zeggen - je liegt zonder te ademen,

Dit leven is niet gemakkelijk te waarderen.

Refrein:

Nou, de nachten trillen, ik sta niet bij je in het krijt,

Mocht ik beven, knijp dan in mijn handen, maar er zit een trilling in.

Verpakt in vellen van het kwaad om aan te vallen,

Is het moeilijk, is het gewoon om in de afgrond te vallen.

Het geluid groeit, vult, stijgt

Het uur van berekening en ik kan zien om te komen.

Hier ben ik, en mijn dubbelganger wacht niet,

Hij probeert zichzelf in een zwart gat te werpen.

Refrein:

Nou, de nachten trillen, ik sta niet bij je in het krijt,

Mocht ik beven, knijp dan in mijn handen, maar er zit een trilling in.

Verpakt in vellen van het kwaad om aan te vallen,

Is het moeilijk, is het gewoon om in de afgrond te vallen.

Hier geleidelijk uit lijnen en schaduwen -

Silhouet!

Ik zie hem duidelijk.

Geleidelijk aan worden de angsten sterker,

Ik accepteer het silhouet en kom dichterbij.

Refrein:

Nou, de nachten trillen, ik sta niet bij je in het krijt,

Mocht ik beven, knijp dan in mijn handen, maar er zit een trilling in.

Verpakt in vellen van het kwaad om aan te vallen,

Is het moeilijk, is het gewoon om in de afgrond te vallen.

Lampenkap, frame, stof erop,

Ik werd wakker, ik werd opnieuw geboren.

De geluiden van de dag zullen me niet storen

Alleen in duisternis was de betekenis van licht verborgen.

En hier klonk de dag, vervaagd,

Er komt een nieuwe nacht, wie komt er op dat uur?

Wie is gedoemd om mijn geest te berispen?

Boeien op de handen, een zegel op de lippen.