Sur - Adriana Varela

San Juan y Boedo antigua, y todo el cielo

Pompeya y más allá la inundación

Tu melena de novia en el recuerdo

Y tu nombre florando en el adiós

La esquina del herrero, barro y pampa

Tu casa, tu vereda y el zanjón

Y un perfume de yuyos y de alfalfa

Que me llena de nuevo el corazón

Sur

Paredón y después…

Sur

Una luz de almacén…

Ya nunca me verás como me vieras

Recostado en la vidriera

Y esperándote

Ya nunca alumbraré con las estrellas

Nuestra marcha sin querellas

Por las noches de Pompeya…

Las calles y las lunas suburbanas

Y mi amor y tu ventana

Todo ha muerto, ya lo sé…

San Juan y Boedo antiguo, cielo perdido

Pompeya y al llegar al terraplén

Tus veinte años temblando de cariño

Bajo el beso que entonces te robé

Nostalgias de las cosas que han pasado

Arena que la vida se llevó

Pesadumbre de barrios que han cambiado

Y amargura del sueño que murió

Old San Juan en Boedo, en de hele lucht

Pompeii en voorbij de zondvloed

Je bruidshaar ter herinnering

En je naam bloeiend tot ziens

De hoek van de smid, modder en pampa

Je huis, je stoep en de sloot

En een geur van onkruid en alfalfa

dat vult mijn hart weer

zuiden

Paredón en daarna...

zuiden

Een magazijnlamp…

Je zult me ​​nooit zien zoals je me zag

Leunend op het raam

en wachtend op jou

Ik zal nooit schijnen met de sterren

Onze mars zonder ruzies

's Nachts in Pompei...

De straten en manen in de voorsteden

En mijn lief en je raam

Alles is dood, ik weet het...

San Juan en oude Boedo, verloren hemel

Pompeii en bij het bereiken van de dijk

Je twintig jaar bevend van liefde

Onder de kus die ik toen van je stal

Nostalgie naar dingen die voorbij zijn

Zand dat het leven kostte

Verdriet van wijken die zijn veranderd

En bitterheid van de droom die stierf