Pedacito de Cielo - Adriana Varela, Horacio Larumbe, Esteban Morgado

La casa tenía una reja

Pintada con quejas

Y cantos de amor

La noche llenaba de ojeras

La reja, la hiedra

Y el viejo balcón…

Recuerdo que entonces reías

Si yo te leía

Mi verso mejor

Y ahora, capricho del tiempo

Leyendo esos versos

¡lloramos los dos!

Los años de la infancia

Pasaron, pasaron…

La reja está dormida de tanto silencio

Y en aquel pedacito de cielo

Se quedó tu alegría y mi amor

Los años han pasado

Terribles, malvados

Dejando esa esperanza que no ha de llegar

Y recuerdo tu gesto travieso

Después de aquel beso

Robado al azar…

Tal vez se enfrió con la brisa

Tu cálida risa

Tu límpida voz…

Tal vez escapó a tus ojeras

La reja, la hiedra

Y el viejo balcón…

Tus ojos de azúcar quemada

Tenían distancias

Doradas al sol…

¡Y hoy quieres hallar como entonces

La reja de bronce

Temblando de amor…

Het huis had een hek

beschilderd met klachten

en liedjes van liefde

De nacht vol donkere kringen

Het hek, de klimop

En het oude balkon...

Ik herinner me dat je toen lachte

als ik je lees

mijn beste vers

En nu, gril van de tijd

het lezen van die verzen

We huilen allebei!

De kinderjaren

Ze zijn geslaagd, ze zijn geslaagd...

Het hek slaapt van zoveel stilte

En in dat kleine stukje van de hemel

Jouw vreugde en mijn liefde zijn gebleven

De jaren zijn verstreken

verschrikkelijk, slecht

De hoop verlaten die niet zal komen

En ik herinner me je ondeugende gebaar

na die kus

Willekeurig gestolen...

Misschien werd het koud in de wind?

je warme lach

je heldere stem...

Misschien is het aan je donkere kringen ontsnapt

Het hek, de klimop

En het oude balkon...

Je verbrande suikerogen

ze hadden afstanden

Goud in de zon...

En vandaag wil je vinden zoals toen

Het bronzen hek

Bevend van liefde...