Ninguna - Adriana Varela, Néstor Marconi, Mauricio Marcelli

Esta puerta se abrio para tu paso

Este piano temblo con tu canción

Esta mesa, este espejo y estos cuadros

Guardan ecos del eco de tu voz

Es tan triste vivir entre recuerdos…

Cansa tanto escuchar ese rumor

De la lluvia sutil que llora el tiempo

Sobre aquello que quiso el corazón…

No habra ninguna igual, no habra ninguna

Ninguna con tu piel y con tu voz

Tu piel, magnolia que mojo la luna

Tu voz, murmullo que entibio el amor

No habra ninguna igual

Todas murieron

Desde el momento que dijiste adios…

Cuando quiero alejarme del pasado

Es inutil, … me dice el corazón

Ese piano, esa mesa y esos cuadros

Guardan ecos del eco de tu voz

En un album azul estan los versos

Que tu ausencia cubrio de soledad

Es la triste ceniza del recuerdo

Nada más que ceniza, nada mas…

Deze deur ging voor jou open

Deze piano trilde met je lied

Deze tafel, deze spiegel en deze schilderijen

Ze houden echo's van de echo van je stem

Het is zo triest om te leven tussen herinneringen...

Het is zo vermoeiend om dat gerucht te horen

Van de subtiele regen die de tijd huilt

Over wat het hart wilde...

Er zal geen gelijke zijn, er zal geen zijn

Geen met je huid en met je stem

Je huid, magnolia die de maan nat maakte

Jouw stem, mompel die verwarmde liefde

er zal geen gelijke zijn

ze stierven allemaal

Vanaf het moment dat je afscheid nam...

Wanneer ik weg wil van het verleden

Het is nutteloos, … mijn hart zegt me

Die piano, die tafel en die schilderijen

Ze houden echo's van de echo van je stem

In een blauw album staan ​​de verzen

Dat je afwezigheid bedekt is met eenzaamheid

Het is de droevige as van de herinnering

Niets dan as, niets meer...