Maquillaje - Adriana Varela, Virgilio Expósito

No…

ni es cielo ni es azul,

ni es cierto tu candor,

ni al fin tu juventud.

Tu compras el carmin

y el pote de rubor

que tiembla en tus mejillas,

y ojeras con verdin

para llenar de amor

tu mascara de arcilla.

Tu,

que timida y fatal

te arreglas el dolor

después de sollozar,

sabras como te ame,

un día al despertar

sin fe ni maquillaje…

— Ya lista para el viaje

que desciende hasta el color final —

Mentiras…

que son mentiras tu virtud,

tu amor y tu bondad

y al fin tu juventud.

Mentiras…

te maquillaste el corazón!

Mentiras sin piedad…

Que lastima de amor!

Niet doen…

noch is het lucht noch is het blauw,

noch is je openhartigheid waar,

noch uiteindelijk je jeugd.

Jij koopt de karmijn

en de pot met blush

dat trilt in je wangen,

en donkere kringen met verdin

met liefde vullen

je kleimasker.

Jij,

hoe verlegen en dodelijk

jij lost de pijn op

na snikken,

Je zult weten hoeveel ik van je hou

op een dag bij het wakker worden

zonder geloof of make-up...

— Al klaar voor de reis

aflopend naar de uiteindelijke kleur -

Leugens…

dat jouw deugd leugens zijn,

je liefde en je vriendelijkheid

en tenslotte je jeugd.

Leugens…

je hebt je hart verzonnen!

Leugens zonder genade...

Wat jammer van de liefde!