Garúa - Adriana Varela

¡Qué noche llena de hastío y de frío!

El viento trae un extraño lamento

Parece un pozo de sombra, la noche

Y yo, en la sombra, camino muy lento

Mientras tanto la garúa

Se acentúa

Con sus púas

En mi corazón…

Y en esa noche tan fría y tan mía

Pensando siempre en lo mismo me abismo

Y por más que quiera odiarla

Desecharla y olvidarla

La recuerdo más

¡Garúa…

Solo y triste por la acera

Va este corazón transido

Con tristeza de tapera

Sintiendo tu hielo

Porque aquella, con su olvido

Hoy le ha abierto una gotera…

¡Perdido…

Como un duende que en las sombras

Más la busca y más la nombra…

Garúa… tristeza…

¡Hasta el cielo se ha puesto a llorar!..

¡Qué noche llena de hastío y de frío!

Hasta el botón se piantó de la esquina

Sobre la calle la hilera de focos

Que lustra el asfalto con luz mortecina

Y yo voy como un descarte

Siempre solo

Siempre aparte

Esperándote…

Las gotas caen en el charco de mi alma

Hasta los huesos calados y helados…

Y ovillando este tormento todavía pasa el viento

Empujándome…

¡Garúa…

Solo y triste por la acera

Va este corazón transido

Con tristeza de tapera

Sintiendo tu hielo

Porque aquella, con su olvido

Hoy le ha abierto una gotera…

¡Perdido…

Como un duende que en las sombras

Más la busca y más la nombra…

Garúa… tristeza…

¡Hasta el cielo se ha puesto a llorar!

Wat een nacht vol vermoeidheid en kou!

De wind brengt een vreemd verdriet

Het ziet eruit als een schaduw goed, de nacht

En ik, in de schaduw, ik loop heel langzaam

Ondertussen de garúa

is geaccentueerd

met hun spikes

In mijn hart…

En die nacht zo koud en zo de mijne

Altijd aan hetzelfde denken, ik ben afgrond

En hoe graag ik haar ook wil haten

gooi het weg en vergeet het

Ik herinner me haar meer

Motregen…

Alleen en verdrietig op de stoep

Dit hart is aan de grond genageld

Met tapera verdriet

je ijs voelen

Want die, met zijn vergeetachtigheid

Vandaag is er een lek ontstaan...

Kwijt…

Als een elf die in de schaduw staat

Hoe meer hij ernaar zoekt en hoe meer hij het noemt...

Garúa… verdriet…

Zelfs de lucht begint te huilen!

Wat een nacht vol vermoeidheid en kou!

Zelfs de knop sprong uit de hoek

Op straat de rij schijnwerpers

Dat schijnt het asfalt met gedimd licht

En ik ga als een weggooien

Voor altijd alleen

altijd uit elkaar

Ik wacht op jou…

De druppels vallen in de plas van mijn ziel

Zelfs de doorweekte en bevroren botten...

En terwijl hij deze kwelling oprolt, gaat de wind nog steeds voorbij

Mij ​​duwen...

Motregen…

Alleen en verdrietig op de stoep

Dit hart is aan de grond genageld

Met tapera verdriet

je ijs voelen

Want die, met zijn vergeetachtigheid

Vandaag is er een lek ontstaan...

Kwijt…

Als een elf die in de schaduw staat

Hoe meer hij ernaar zoekt en hoe meer hij het noemt...

Garúa… verdriet…

Zelfs de lucht begint te huilen!