Fuimos - Adriana Varela

Fui como una lluvia de cenizas y fatigas

En las horas resignadas de tu vida…

Gota de vinagre derramada

Fatalmente derramada sobre todas tus heridas

Fuiste por mi culpa golondrina entre la nieve;

Rosa marchitada por la nube que no llueve

Fuimos la esperanza que no llega, que no alcanza

Que no puede vislumbrar su tarde mansa

Fuimos el viajero que no implora, que no reza

Que no llora, que se echo a morir

Vete!!!

No comprendes que te estas matando.

No comprendes que te estoy llamando.

Vete!!!

No me beses que te estoy llorando

Y quisiera no llorarte mas.

No ves.

Es mejor que mi dolor

Quede tirado con tu amor

Librado de mi amor final

Vete.

No comprendes que te estoy salvando.

No comprendes que te estoy amando.

No me sigas.

Ni me llames.

Ni me beses.

Ni me llores.

Ni me quieras mas.

Fuimos abrazados a la angustia de un presagio

Por la noche de un camino sin salidas

Palidos despojos de un naufragio

Sacudidos por las olas del amor y de la vida

Fuimos empujados en un viento desolado…

Sombras de una sombra que tornaba del pasado

Fuimos la esperanza que no llega, que no alcanza

Que no puede vislumbrar su tarde mansa

Fuimos el viajero que no implora, que no reza

Que no llora, que se echo a morir

Ik was als een regen van as en vermoeidheid

In de gelaten uren van je leven...

gemorste druppel azijn

Fataal gemorst over al je wonden

Door mij was je een zwaluw in de sneeuw;

Roos verdord door de wolk die niet regent

Wij waren de hoop die niet komt, die niet reikt

Dat je geen glimp kunt opvangen van je zachtmoedige middag

Wij waren de reiziger die niet smeekt, die niet bidt

Dat hij niet huilt, dat hij gaat liggen om te sterven

Weglaten!!!

Je begrijpt niet dat je zelfmoord pleegt.

Je begrijpt niet dat ik je bel.

Weglaten!!!

Kus me niet, ik huil tegen je

En ik zou niet meer om je willen huilen.

Je ziet het niet.

Het is beter dan mijn pijn

Ik werd met jouw liefde gegooid

Verlost van mijn laatste liefde

Weglaten.

Je begrijpt niet dat ik je red.

Begrijp je niet dat ik van je hou.

Volg me niet.

Bel me niet eens.

Kus me niet eens.

Huil niet eens om mij.

Je wilt me ​​niet eens meer.

We werden omhelsd in de angst van een voorteken

's Nachts op een weg zonder afritten

Bleek wrak van een scheepswrak

Geschud door de golven van liefde en leven

We werden geblazen in een desolate wind...

Schaduwen van een schaduw die terugkeerde uit het verleden

Wij waren de hoop die niet komt, die niet reikt

Dat je geen glimp kunt opvangen van je zachtmoedige middag

Wij waren de reiziger die niet smeekt, die niet bidt

Dat hij niet huilt, dat hij gaat liggen om te sterven