Эпилог - Ольга Кормухина

Вот и все сначала до конца, пройден долгий путь к сердцам.

Пройден путь и грустно мне чуть-чуть вслед смотреть моим мечтам.

Вдаль, вдаль без следа уходят они, где, где как бенгальские огни,

Ни гаснут в фиолетовой ночи, но, жив еще огонь моей свечи.

Вот и все эхом прошлых дней, смолкнет музыка сейчас.

Но свеча горит в руке моей, отражая звездам глаз.

Ночь, ночь обещает новых звезд, но, жаль только скоро расцветет.

И в предрассветном небе, как и дом, свет дум и звезд напишет эпилог.

Роль, роль моя вдохновенна, но, но опустеет сцена.

Ночь схлынет как лучи прожекторов, в дар мне, оставив только грусть стихов.

Но светит в ночи, луч талой свечи.

Вот и все сначала до конца, пройден долгий путь…

Dat is alles van het begin tot het einde, er is een lange weg naar de harten afgelegd.

Het pad is gepasseerd en het is triest voor mij om een ​​​​beetje op mijn dromen te letten.

Ver, ver weg zonder een spoor achter te laten, waar, waar als sterretjes,

Ze gaan niet uit in de paarse nacht, maar het vuur van mijn kaars leeft nog.

Dat is allemaal de echo van de afgelopen dagen, de muziek zal nu stil zijn.

Maar de kaars brandt in mijn hand en weerspiegelt de ogen van de sterren.

Nacht, nacht belooft nieuwe sterren, maar het is jammer dat het pas snel zal bloeien.

En in de ochtendhemel, als een huis, zal het licht van gedachten en sterren een epiloog schrijven.

De rol, mijn rol is inspirerend, maar, maar het podium zal leeg zijn.

De nacht zal verdwijnen als stralen van schijnwerpers, als een geschenk voor mij, en alleen de droefheid van poëzie achterlatend.

Maar het schijnt in de nacht, de straal van een gesmolten kaars.

Dat was het van begin tot eind, er is een lange weg afgelegd...