Despellejó - Marea

Rompo las aceras en cada traspiés,

¿qué haces?, ya ves, me siento tan bién

cuando no me ves hacer mi función,

calcando mi piel en trozos de papel,

contar las baldosas de mi habitación,

cruzan mi semblante en alguna ocasión

ganas de abrazarme a la sinrazon

si tó lo que miro me dice que no,

¿qué es de tu vida?, me alegro de verte

solo como nunca, solo como siempre…

despellejo un corazón en las zarzas de mi voz

y me mata el mismo sol que a ti te alumbra y

me comen las pulgas y dibujo con mis manos

en la mañana temprano tus ojotps en el techo…

y se rompen los cristales en mi pecho

y pienso en los dos al compás de la tos,

tan mal no lo he hecho, me vi a cagar en dios,

tu lo sabes bien, que le voy a hacer,

si no me hacen caso mis piés,

solo queda contentarse con los restos,

comerse los huevos por todos aquellos

que beben a morro de ti, de tus besos,

morirse un poquito con tanto silencio,

cerrar las cortinas, buscar otro aliento,

despellejo un corazón en las zarzas

de mi voz y me mata el mismo sol que a ti

te alumbra y me comen las pulgas y dibujo

con mis manos en la mañana temprano

tus ojitos en el techo.

por lo bien que lo hemos…

Ik breek de trottoirs bij elke struikelblok,

wat ben je aan het doen?, zie je, ik voel me zo goed

als je me mijn ding niet ziet doen,

mijn huid overtrekken op stukjes papier,

tel de tegels in mijn kamer,

kruis af en toe mijn gezicht

verlangen om de onrede te omhelzen

als alles wat ik zie me nee zegt,

wat is je leven?, ik ben blij je te zien

alleen als nooit, alleen als altijd...

Ik huid een hart in de braamstruiken van mijn stem

en dezelfde zon die op jou schijnt, doodt mij en...

vlooien eten me op en ik teken met mijn handen

's morgens vroeg je ogen op het plafond gericht...

en het glas breekt in mijn borst

en ik denk aan die twee op het ritme van de hoest,

Ik heb het niet zo slecht gedaan, ik zag mezelf schijten op God,

je weet het goed, wat ga ik eraan doen,

als mijn voeten niet naar me luisteren,

Het blijft alleen om tevreden te zijn met de overblijfselen,

eet de eieren voor al die mensen

die van jou drinken, van jouw kussen,

om een ​​beetje te sterven met zoveel stilte,

sluit de gordijnen, zoek een andere adem,

Ik vil een hart in de braamstruiken

van mijn stem en dezelfde zon doodt me als jij

het schijnt op jou en de vlooien eten me op en ik teken

met mijn handen in de vroege ochtend

je kleine ogen op het plafond.

voor hoe goed we het hebben...