Благодарю тебя, отчизна! - Александр Градский

Благодарю тебя, отчизна,

За злую даль благодарю!

Тобою полн, тобой не признан,

Я сам с собою говорю.

И в разговоре каждой ночи

Сама душа не разберет,

Мое ль безумие бормочет,

Твоя ли музыка растет…

Прощай же, книга!

Для видений

Отсрочки смертной тоже нет.

С колен поднимется Евгений,

Но удаляется поэт.

И все же слух не может сразу

Расстаться с музыкой, рассказу

Дать замереть… Судьба сама

Еще звенит, и для ума

Внимательного нет границы

Там, где поставил точку я:

Продленный призрак бытия

Синеет за чертой страницы,

Как завтрашние облака,

И не кончается строка.

Dank je klootzak

Bedankt voor de slechte afstand!

Vol van jou, niet herkend door jou,

Ik praat tegen mezelf.

En in het gesprek van elke nacht

De ziel zelf zal het niet begrijpen

Is mijn waanzin aan het mompelen?

Groeit je muziek...

Vaarwel, boek!

voor visioenen

Er is ook geen uitstel van de dood.

Eugene zal van zijn knieën opstaan,

Maar de dichter vertrekt.

En toch kan horen niet meteen

Deel met muziek, verhaal

Laat het bevriezen ... Het lot zelf

Het rinkelt nog steeds, en voor de geest

Attent er is geen grens

Waar ik het punt neerleg:

Uitgebreide geest van zijn

Wordt blauw voorbij de pagina,

Zoals de wolken van morgen

En de lijn houdt niet op.