Расстрел - Александр Градский

Бывают ночи: только лягу,

в Россию поплывет кровать;

и вот ведут меня к оврагу,

ведут к оврагу убивать.

Проснусь, и в темноте, со стула,

где спички и часы лежат,

в глаза, как пристальное дуло,

глядит горящий циферблат.

Закрыв руками грудь и шею, —

вот-вот сейчас пальнет в меня!-

я взгляда отвести не смею

от круга тусклого огня.

Оцепенелого сознанья

коснется тиканье часов,

благополучного изгнанья

я снова чувствую покров.

Но, сердце, как бы ты хотело,

чтоб это вправду было так:

Россия, звезды, ночь расстрела

и весь в черемухе овраг!

Er zijn nachten: ik ga gewoon liggen,

een bed zal naar Rusland drijven;

en nu leiden ze me naar het ravijn,

leiden naar het ravijn om te doden.

Ik word wakker, en in het donker, vanuit een stoel,

waar lucifers en klokken liggen,

in de ogen, als een gespannen snuit,

ziet eruit als een brandende wijzerplaat.

Bedek je borst en nek met je handen,

staat op het punt op me te schieten! -

Ik durf niet weg te kijken

uit de cirkel van zwak vuur.

verdoofd bewustzijn

geraakt door het tikken van de klok,

veilige ballingschap

Ik voel de deken weer.

Maar, hart, hoe zou je willen,

om echt zo te zijn:

Rusland, sterren, nacht van executie

en het hele ravijn in vogelkers!