Люби лишь то, что редкостно и мнимо… - Александр Градский

Люби лишь то, что редкостно и мнимо,

Что крадется окраинами сна,

Что злит глупцов, что смердами казнимо,

Как родине, будь вымыслу верна.

Как звать тебя?

Ты полу-Мнемозина,

Полумерцанье в имени твоем,

И странно мне по сумраку Берлина

С полувиденьем странствовать вдвоем.

Наш час настал.

Собаки и калеки

Одни не спят.

Ночь летняя легка.

Автомобиль проехавший навеки

Последнего увез ростовщика.

Близ фонаря, с оттенком маскарада,

Лист жилками зелеными сквозит.

У тех ворот — кривая тень Багдада,

А та звезда над Пулковым висит.

За пустырем, как персик, небо тает:

Вода в огнях, Венеция сквозит, —

А улица кончается в Китае,

А та звезда над Волгою висит.

Но вот скамья под липой освещенной…

Ты оживаешь в судорогах слез:

Я вижу взор, сей жизнью изумленный,

И бледное сияние волос.

Есть у меня сравненье на примете

Для губ твоих, когда целуешь ты:

Нагорный снег, мерцающий в Тибете,

Горячий ключ и в инее цветы.

Ночные наши бедные владенья,

Забор, фонарь, асфальтовую гладь

Поставим на туза воображенья,

Чтоб целый мир у ночи отыграть.

Не облака, а горные отроги,

Костер в лесу, не лампа у окна.

О, поклянись, что до конца дороги

Ты будешь только вымыслу верна.

О, поклянись, что веришь в небылицу,

Что будешь только вымыслу верна,

Что не запрешь души своей в темницу,

Не скажешь, руку протянув: стена…

Heb alleen lief wat zeldzaam en denkbeeldig is,

Wat sluipt aan de rand van de slaap,

Wat dwazen boos maakt, wat bestraft wordt met stinkt,

Wees als moederland trouw aan fictie.

Wat is jouw naam?

Je bent half Mnemosyne

Halve flikkering in uw naam,

En het is vreemd voor mij in de schemering van Berlijn

Met halfziendheid, dwaal samen.

Onze tijd is gekomen.

Honden en kreupelen

Sommigen slapen niet.

Zomeravond is gemakkelijk.

Een auto die voor altijd verdwenen is

De laatste werd weggenomen door de woekeraar.

Bij de lantaarn, met een vleugje maskerade,

Het blad is doorschijnend met groene nerven.

Bij die poorten is de kromme schaduw van Bagdad,

En die ster hangt boven Pulkovo.

Achter de woestenij, als een perzik, smelt de lucht:

Water in de vuren, Venetië sijpelt door, -

En de straat eindigt in China

En die ster hangt boven de Wolga.

Maar hier staat een bankje onder de verlichte linde...

Je komt tot leven in stuiptrekkingen van tranen:

Ik zie een blik, verbaasd door dit leven,

En de bleke gloed van haar haar.

Ik heb een vergelijking in gedachten

Voor je lippen als je kust:

Hooggelegen sneeuw glinstert in Tibet,

Hete lente en bloemen in rijm.

Onze arme bezittingen 's nachts,

Hek, lantaarn, asfalt oppervlak

Laten we wedden op de aas van de verbeelding

Om 's nachts de hele wereld terug te winnen.

Geen wolken, maar bergsporen,

Een brand in het bos, geen lamp bij het raam.

Oh zweer tot het einde van de weg

Je zult alleen trouw blijven aan fictie.

Oh, zweer dat je in fictie gelooft

Dat je alleen trouw zult zijn aan fictie,

Dat je je ziel niet in de gevangenis opsluit,

Je zult niet zeggen, je hand uitstrekken: de muur ...