Как буду в этой же карете… - Александр Градский

Как буду в этой же карете чрез полчаса опять сидеть?

Как буду на снежинки эти и ветви черные глядеть?

Как тумбу эту в шапке ватной глазами провожу опять?

Как буду на пути обратном мой путь туда припоминать?

(Нащупывая поминутно с брезгливой нежностью платок,

В который бережно закутан как будто костяной брелок.)

Влезть на помост, облитый блеском, упасть с размаху животом

На санки плоские — и с треском по голубому… А потом,

Когда меняется картина, и в детской сумрачно горит

Рождественская скарлатина или пасхальный дифтерит,

Съезжать по блещущему ломко, преувеличенному льду,

В полутропическом каком-то, полутаврическом саду…

Hoe zit ik over een half uur weer in hetzelfde rijtuig?

Hoe kan ik naar deze sneeuwvlokken en zwarte takken kijken?

Hoe kan ik deze kast in een katoenen hoed weer met mijn ogen zien?

Hoe herinner ik me mijn weg daarheen op de terugweg?

(Elke minuut voelend met kieskeurige tederheid voor een zakdoek,

Die zorgvuldig is ingepakt als een sleutelhanger van been.)

Klim op een platform gedrenkt in glitter, val met een veeg van je maag

Op platte sleden - en met een craquelé in blauw ... En dan,

Wanneer het beeld verandert, en in de kinderkamer brandt het somber

Kerstroodkoorts of paasdifterie,

Glijdend naar beneden glanzend, broos, overdreven ijs,

In een soort semi-tropische, semi-Taurische tuin...