Моя живая покойница - Александр Градский

Стихи: Поль Элюар

Перевод: Морис Ваксмахер

Моя печаль застыла неподвижно

Я жду напрасно, не придет никто

Ни днем, ни ночью, ни днем, ни ночью

И не приду я сам такой как прежде

Мои глаза разлучены с твоими

Они утратили доверие и свет

Мои уста разлучены с твоими

Мои уста разлучены с любовью

Со смыслом бытия разлучены …

И руки у меня разлучены с твоими

И у меня все валится из рук

И ноги у меня разлучены с твоими

Им больше не ходить, им больше нет дорог

Им не усталости, ни отдыха не знать …

Увидеть мне дано, как жизнь моя уходит

С твоею вместе, с твоею вместе

Уходит жизнь, подвластная тебе

Она мне представлялась бесконечной

Одна надежда: впереди — могила

Как и твоя, в ограде безразличья

Я рядом был с тобой, мне холодно с другими

Моя печаль застыла неподвижно

Gedichten: Paul Eluard

Vertaling: Maurice Waxmacher

Mijn verdriet is nog steeds bevroren

Ik wacht tevergeefs, er zal niemand komen

Niet overdag, niet 's nachts, niet overdag, niet 's nachts

En ik zal zelf niet meer hetzelfde komen als voorheen

Mijn ogen zijn gescheiden van de jouwe

Ze verloren vertrouwen en licht

Mijn lippen zijn gescheiden van de jouwe

Mijn lippen zijn gescheiden met liefde

Gescheiden van de zin van het leven...

En mijn handen zijn gescheiden van de jouwe

En alles valt uit mijn handen

En mijn benen zijn gescheiden van de jouwe

Ze lopen niet meer, ze hebben geen wegen meer

Ze worden niet moe, ze kennen geen rust...

Ik kan zien hoe mijn leven verloopt

Met de jouwe samen, met de jouwe samen

Het leven dat van jou is, gaat weg

Ze leek me eindeloos.

Eén hoop: voor de deur ligt het graf

Zoals de jouwe, in het hek van onverschilligheid

Ik was naast je, ik heb het koud met anderen

Mijn verdriet is nog steeds bevroren