Беранже I - Александр Градский

Девятнадцатый век, девятнадцатый век,

Что твои имена нам, зачем в этот час

Я пою о тебе, девятнадцатый век,

У поэтов твоих необычно учась,

Я пою их стихи, девятнадцатый век,

О героях твоих, и о буднях твоих,

Непривычен мотив, непричесан распев,

И невышколен этот неопытный стих,

И не выверен стиль, но проверена боль,

За твоих сыновей, девятнадцатый век,

За твоих гуманистов, горжусь я тобой,

И нет темы новее, чем сам человек!

В память честь отстоявших в неравном бою,

За свободу и равенство живших и павших,

Я утопию вам предлагаю свою,

В память прошлых утопий, реальностью ставших.

Negentiende eeuw, negentiende eeuw

Wat zijn uw namen voor ons, waarom op dit uur?

Ik zing over jou, negentiende eeuw

Ongewoon leren van je dichters,

Ik zing hun gedichten, negentiende eeuw

Over je helden, en over je dagelijkse leven,

Een ongewoon motief, ongekamd gezang,

En dit onervaren vers is ongeschoold,

En de stijl is niet geverifieerd, maar de pijn is geverifieerd,

Voor uw zonen, negentiende eeuw,

Voor je humanisten, ik ben trots op je

En er is geen onderwerp nieuwer dan de man zelf!

Ter nagedachtenis aan hen die verdedigden in een ongelijke strijd,

Voor de vrijheid en gelijkheid van de levenden en de gevallenen,

Ik bied je mijn utopie aan,

Ter nagedachtenis aan utopieën uit het verleden die werkelijkheid zijn geworden.