К России - Александр Градский

Отвяжись, я тебя умоляю!

Вечер страшен, гул жизни затих,

Я беспомощен.

Я умираю от слепых наплываний твоих.

Тот, кто вольно Отчизну покинул, волен выть на вершинах о ней,

Но теперь я спустился в долину, и теперь приближаться не смей.

Навсегда я готов затаиться и без имени жить.

Я готов,

Чтоб с тобой и во снах не сходиться, отказаться от всяческих снов;

Обескровить себя, искалечить, не касаться любимейших книг,

Променять на любое наречье все, что есть у меня, мой язык.

Но зато, о Россия, сквозь слезы, сквозь траву двух несмежных могил,

Сквозь дрожащие пятна березы, сквозь все то, чем я смолоду жил,

Дорогими слепыми глазами не смотри на меня, пожалей,

Не ищи в этой угольной яме, не нащупывай жизни моей!

Ибо годы прошли и столетья, И за горе, за муку, за стыд,

Поздно, поздно!

— Никто не ответит, и душа никому не простит.

Ga weg, ik smeek je!

De avond is verschrikkelijk, het gerommel van het leven is verstomd,

Ik ben hulpeloos.

Ik sterf van je blinde toevloed.

Degene die vrijuit het vaderland heeft verlaten, is vrij om erover te huilen op de toppen,

Maar nu ben ik in de vallei afgedaald en durf nu niet naderbij te komen.

Voor altijd ben ik klaar om laag te liggen en te leven zonder een naam.

Ik ben klaar,

Om zelfs in dromen niet met je samen te komen, om allerlei soorten dromen te weigeren;

Bloed jezelf, kreupele, raak je favoriete boeken niet aan,

Ruil voor elk dialect alles wat ik heb, mijn taal.

Maar dan, o Rusland, door tranen, door het gras van twee niet-aangrenzende graven,

Door de trillende plekken van berken, door alles wat ik heb geleefd vanaf mijn jeugd,

Met lieve blinde ogen, kijk me niet aan, heb medelijden

Zoek niet in deze kolenmijn, voel niet voor mijn leven!

Jaren en eeuwen zijn verstreken, en voor verdriet, voor kwelling, voor schaamte,

Laat, laat!

- Niemand zal antwoorden, en de ziel zal niemand vergeven.