Быть - Александр Градский

С поникшим лбом, со знаменем повисшим,

Влачу тебя, когда я одинок,

По черным комнатам, по улицам промозглым,

И милости не клянчу.

Я не хочу, я их не отпущу,

Твои простые и загадочные руки,

Проникшиеся в зеркале ленивых рук моих.

Все прочее на свете безупречно,

Все прочее на свете бесполезно,

Как жизнь, как жизнь!

В твоей тени колодец вырыт,

В немую воду твоих грудей

Как камень кануть, как камень кануть!

Met een hangend voorhoofd, met een spandoek hangend,

Ik sleep je als ik eenzaam ben

Door zwarte kamers, door vochtige straten,

En ik smeek niet om genade.

Ik wil niet, ik zal ze niet laten gaan,

Jouw simpele en mysterieuze handen,

Doorgedrongen in de spiegel van mijn luie handen.

Al het andere in de wereld is onberispelijk,

Al het andere in de wereld is nutteloos

Zoals het leven, zoals het leven!

Er is een put gegraven in je schaduw,

In het stille water van je borsten

Als een steen om te zinken, als een steen om te zinken!