Выхожу один я на дорогу - Александр Градский

Выхожу один я на дорогу;

Сквозь туман кремнистый путь блестит;

Ночь тиха.

Пустыня внемлет богу,

И звезда с звездою говорит.

В небесах торжественно и чудно!

Спит земля в сияньи голубом…

Что же мне так больно и так трудно?

Жду ль чего?

жалею ли о чём?

Уж не жду от жизни ничего я,

И не жаль мне прошлого ничуть;

Я ищу свободы и покоя!

Я б хотел забыться и заснуть!

Но не тем холодным сном могилы…

Я б желал навеки так заснуть,

Чтоб в груди дремали жизни силы,

Чтоб дыша вздымалась тихо грудь;

Чтоб всю ночь, весь день мой слух лелея,

Про любовь мне сладкий голос пел,

Надо мной чтоб вечно зеленея

Тёмный дуб склонялся и шумел.

Ik ga alleen op pad;

Door de mist glanst het stenige pad;

De nacht is stil.

De woestijn luistert naar God

En de ster spreekt tot de ster.

In de hemel plechtig en wonderbaarlijk!

De aarde slaapt in blauwe glans...

Waarom is het zo pijnlijk en zo moeilijk voor mij?

Wachten waarop?

heb ik ergens spijt van?

Ik verwacht niets meer van het leven,

En ik heb helemaal geen medelijden met het verleden;

Ik ben op zoek naar vrijheid en vrede!

Ik zou het willen vergeten en in slaap vallen!

Maar niet met die koude droom van het graf...

Ik zou zo voor altijd willen slapen,

Zodat het leven van de macht sluimert in de borst,

Zodat de ademhaling rustig de borstkas opheft;

Zodat de hele nacht, de hele dag mijn gehoor koestert,

Een zoete stem zong voor mij over liefde,

Boven mij om voor altijd groen te zijn

De donkere eik boog voorover en ritselde.