Желтый дом - Александр Градский

Семья — ералаш, а знакомые нытики — смешной карнавал мелюзги.

От службы, от дружбы, от прелой политики — безмерно устали мозги.

Возьмешь ли книжку — муть и мразь, один кота хоронит,

Другой слюнит, разводит грязь и сладострастно стонет.

Петр великий, Петр великий.

Ты один виновник всех.

Для чего на север дикий, понесло тебя на грех.

Восемь месяцев зима, вместо фиников морошка.

Холод, слизь, дожди и тьма, так и тянет из окошка.

Брякнуть вниз о мостовую одичалой головою,

Негодую, негодую, что же дальше?

Боже мой!

Каждый день по ложке керосина — пьем отраву тусклых мелочей.

От растрат бессмысленных речей — человек тупеет как скотина.

Есть парламент, нет — бог весть, я не знаю — черти знают.

Вот тоска я знаю есть и бессилье в небо есть,

Люди ноют, разлагаются, дичают, а постылых дней не счесть.

Где наше близкое, милое, кровное?

Где наше свое, бесконечно любовное?

Гучковы, Дума, слякоть, тьма, морошка.

Мой близкий, вас не тянет из окошка.

Об мостовую — брякнуть шалой головою?

Ой ведь тянет, правда?

Что, же дальше?

Боже мой.

Семья — ералаш, а знакомые нытики — смешной карнавал мелюзги.

От службы, от дружбы, от прелой политики — безмерно устали мозги.

De familie is een mengelmoes, en de bekende zeurpieten zijn een grappige kermis van kleine jongen.

Van dienstbaarheid, van vriendschap, van rotte politiek - de hersenen zijn enorm moe.

Wil je een boek nemen - bezinksel en uitschot, een kat begraaft,

Een ander kwijlt, verspreidt vuil en kreunt voluptueus.

Peter de Grote Peter de Grote

Jij bent degene die verantwoordelijk is voor alles.

Waarom naar het wilde noorden gaan, je naar de zonde gedragen.

Acht maanden winter, bergbraambessen in plaats van dadels.

Kou, slijm, regen en duisternis trekt gewoon uit het raam.

Met een wilde kop op de stoep slaan,

Ik ben boos, ik ben boos, wat nu?

Mijn God!

Elke dag een lepel kerosine - we drinken het gif van saaie kleine dingen.

Door zinloze toespraken te verspillen, wordt een persoon zo stom als een beest.

Er is een parlement, nee - God weet het, ik weet het niet - de duivel weet het.

Ik weet dat er verlangen is en dat er machteloosheid in de lucht is,

Mensen zeuren, ontbinden, rennen wild, en de hatelijke dagen zijn ontelbaar.

Waar is ons naaste, lieve, bloed?

Waar is het onze, oneindig liefdevol?

Guchkovs, Doema, sneeuwbrij, duisternis, bergbraambessen.

Mijn geliefde, je wordt niet uit het raam getrokken.

Op de stoep - om een ​​gekke kop uit te flappen?

Oh, het trekt, toch?

Wat is het volgende?

Mijn God.

De familie is een mengelmoes, en de bekende zeurpieten zijn een grappige kermis van kleine jongen.

Van dienstbaarheid, van vriendschap, van rotte politiek - de hersenen zijn enorm moe.