провинция - макулатура

Осенние птицы вопят, как женщины, нервно и требовательно

Эти однокомнатные тюрьмы фаршированы трудочасами и мебелью

Книгами, купленными от одиночества, скуки, внезапного лишнего времени

Пока мы тихо скулили о своей жизни напрасно погубленной ленью

Что я буду делать, когда ты уйдешь?

Прошу, ответы нагугли мне

После пожара любви совместные вещи валялись обугленные

Упражнение на каждое утро: заново научиться дышать

Весь оклад за общий наркоз, удаляем образ из памяти

Приведи меня к себе в дом, усади за стол и налей вина

Если праздника нет, то на хуй такая жизнь не нужна

Будет хорошо вдвоем, пока краска не облезет от дождя или плача

Пока в ежедневный подвиг не превратится совместное счастье

Лошадь ломает хребет, бросаешь поводья и падаешь в красную грязь, как Вронский;

И где эйфория, какое в пизду чувство прекрасного?

На базарной площади стоишь, как клоун, чужими месячными измазанный

В опрокинутом на пол обеде одна жизнь на двоих отражается

А я бы хотела жить с вами в пошлой киноленте

В городе, где вечные сумерки возле магазина Fix-price

В маленькой тихой кухне варить вам кофе и на рассвете

Ловить ваш взгляд, как чувство, что не напрасно вам отдалась

Занавески на окнах, горшки и первый снег за стеклом

Вы мужественны и красивы, и коротким столбиком пепел

Вам даже лень стряхнуть его, и вся папироса летит в огонь

Я вижу: роза, сердце, корабль на изразцовой печке

Хочется быть плохим поэтом в тапочках гастарбайтера

Надетых на носок;

бомбу или цветы оставить у твоего окна?

И убежать, хохоча, от бессмысленности своего поступка

Думать о том, где ты сейчас, не очень весело;

нет, твои друзья

Не превратились в моих врагов, хотя я и думал о том

Можно ли убить машиниста, чтобы ты не встретилась с Вронским?

А мне не пришлось бы щелкать пальцами, как Каренин,

Но у жизни лицо конвоирши, ее оружие — проза, а не трагедия

Ты только сойдешь со ступенек, на следующей странице вы вместе

Кажется, это называется «груминг»

Любой синяк для тебя как Буковски,

А ты готова быть его музой и влюбленно пошатываться

Ты уверена, что я оставлю вас, уйду в секту, найду старушку

Которая будет заботиться обо мне в радости и болезни,

А я знаю, когда ты страстно запустишь ему руку в волосы

На пальцах повиснет морская капуста соплями времени

И вы будете гулять по улицам красивого города

Добрый прохожий заметит у твоего парня говно на плече

Вскрикнет красавчик: «Это не говно, это мой эполет

Я на белом коне, я полковник салют в мою честь!»

Воздух напоен нежностью, ты гладишь его по голове

«Посмотри, дорогой, мы хорошо получились на фото?»

Летний вечер наполнит своей прохладой тихую комнату

Он отрыгнет, улыбнется и поднимет большой палец вверх

Herfstvogels schreeuwen als vrouwen, nerveus en veeleisend

Deze gevangenissen met één kamer zitten vol met arbeidsuren en meubels

Boeken gekocht uit eenzaamheid, verveling, plotselinge extra tijd

Terwijl we stilletjes jammerden over ons leven tevergeefs verpest door luiheid

Wat zal ik doen als je weggaat?

Google de antwoorden a.u.b.

Na het vuur van liefde lagen gezamenlijke dingen verkoold

Oefening voor elke ochtend: leer opnieuw ademen

Het hele salaris voor algehele anesthesie, we verwijderen de afbeelding uit het geheugen

Breng me naar je huis, zet me aan tafel en schenk wat wijn in

Als er geen vakantie is, dan is dit leven verdomme niet nodig

Het zal samen goed zijn totdat de verf afbladdert van regen of huilen

Tot gezamenlijk geluk een dagelijkse prestatie wordt

Het paard breekt zijn rug, je laat de teugels vallen en valt in de rode modder, zoals Vronsky;

En waar is de euforie, wat een verdomd gevoel van schoonheid?

Op het marktplein sta je als een clown besmeurd met andermans menstruatie

In een diner dat op de grond ligt, wordt één leven voor twee weerspiegeld

En ik zou graag met je willen leven in een vulgaire film

In een stad waar de eeuwige schemering is in de buurt van de Fix-price-winkel

In een kleine stille keuken om koffie voor je te zetten en bij zonsopgang

Je blik vangen, als een gevoel dat het niet voor niets was dat ik mezelf aan jou overgaf

Gordijnen voor de ramen, potten en de eerste sneeuw achter het glas

Je bent moedig en mooi, en een korte askolom

Je bent zelfs te lui om het van je af te schudden, en de hele sigaret vliegt het vuur in

Ik zie: een roos, een hart, een schip op een tegelkachel

Ik wil een slechte dichter zijn op pantoffels van gastarbeiders

Trek een sok aan;

een bom of bloemen voor je raam achterlaten?

En ren weg, lachend, van de zinloosheid van je act

Nadenken over waar je nu bent is niet erg leuk;

nee je vrienden

Veranderde niet in mijn vijanden, hoewel ik erover nadacht

Is het mogelijk om de chauffeur te doden zodat je Vronsky niet ontmoet?

En ik zou niet met mijn vingers hoeven te knippen zoals Karenin,

Maar het leven heeft het gezicht van een escorte, haar wapen is proza, geen tragedie

Je komt gewoon van de trap af, op de volgende pagina ben je samen

volgens mij heet dat "verzorgen"

Elke blauwe plek is als Bukowski voor jou

En je bent klaar om zijn muze te zijn en te wankelen in liefde

Weet je zeker dat ik je zal verlaten, ga naar een sekte, zoek een oude vrouw?

Wie zal voor mij zorgen in vreugde en ziekte,

En ik weet wanneer je hartstochtelijk je hand door zijn haar haalt

Aan de vingers hangt zeewier met het snot van de tijd

En je zult door de straten van een prachtige stad lopen

Een vriendelijke voorbijganger zal merken dat je vriendje poep op zijn schouder heeft

De knappe man zal schreeuwen: “Dit is geen shit, dit is mijn epauletten

Ik zit op een wit paard, ik ben een kolonel-groet ter ere van mij!

De lucht is gevuld met tederheid, je streelt zijn hoofd

“Kijk, schat, zijn we goed op de foto gekomen?”

Een zomeravond zal een stille kamer vullen met zijn koelte

Hij zal boeren, glimlachen en duimen omhoog