Зощенко - макулатура

я вырос, но как будто еще не закончилось детство

и я все тот же школьник возвращаюсь домой с уроков

в тот день когда маму случайно застрелит любовник

тащу портфель тяжелый день осенний пытаюсь согреться

в этот момент где-то дядя Валера стреляется в сердце

и даже не плачу когда приходит известие его и маминой

смерти меня забирает отец езжу из школы в школу

потом вдруг институты и вдруг мне уже за двадцать

меняю город на город постоянно меняю работы

и нигде не бываю счастлив постоянно мне не охота

спокойно жить ждать чего-то платить за еду и метро

и вроде жизнь это даже не страшно, но развивается

паранойя в переходе они вдруг возьмут меня за руку

идём да я просто поэтик в микрофон читаю хуйню

просто пытаюсь сочинять что-то в духе Альбера Камю

но листая распечатки моего живого журнала

ни хуя однозначно враг мне скажет в упор агент смит

говном облиты бюрократы пидорасы семиты

прослушает записи макулатуры прочтет заметки

в моих тетрадях стихи рисунки глянет и так далее

улыбнется и скажет, а мы так давно тебя ждали

пора возвращаться домой брат пора закрываем

пора возвращаться из школы домой к маме

пиши как зощенко или за щеку

тебе напихает общество

и у меня больше нет сил закройте я буду рад

порядочный человек должен быть трус и раб

Ik groeide op, maar alsof mijn jeugd nog niet was afgelopen

en ik ben nog steeds dezelfde schooljongen die thuiskomt uit de klas

op de dag dat mama per ongeluk wordt neergeschoten door haar minnaar

een aktetas slepen op een zware herfstdag en proberen warm te blijven

op dit moment, ergens, schiet oom Valera zichzelf in het hart

en ik huil niet eens als het nieuws van hem en mijn moeder komt

dood, mijn vader haalt me ​​op, ik ga van school naar school

dan ineens instituten en ineens ben ik al boven de twintig

van stad tot stad veranderen voortdurend van baan veranderen

en nergens ben ik altijd blij dat ik dat niet wil

leef rustig wacht op iets betaal voor eten en metro

en het lijkt erop dat het leven niet eens eng is, maar het ontwikkelt zich

paranoia in transit ze zullen plotseling mijn hand pakken

laten we gaan, ik ben maar een dichter die afval in een microfoon leest

probeer gewoon iets te componeren in de geest van Albert Camus

maar bladeren door de afdrukken van mijn levende tijdschrift

nee shit, de vijand zal het me zeker vertellen, agent smith

Shit overgoten bureaucraten flikker Semites

luister naar records van oud papier lees notities

in mijn notitieboekjes, gedichten, tekeningen, enzovoort

lach en zeg, en we hebben zo lang op je gewacht

het is tijd om naar huis te gaan broer het is tijd om te sluiten

het is tijd om naar huis te gaan van school naar mama

schrijf als een zoshchenko of op de wang

je hebt genoeg van de samenleving

en ik heb niet langer de kracht dichtbij ik zal blij zijn

een fatsoenlijk persoon moet een lafaard en een slaaf zijn