Песня для старшей дочери - Олег Митяев, Константин Тарасов

Будет небо просвечивать завтрашним днем,

Будет блекнуть большая луна,

Будешь ты у костра любоваться огнем,

Ни невеста еще, ни жена.

И себя еще будет нисколько не жаль,

Да и рано о чем-то жалеть,

И еще не коснулась земная печаль

Этих худеньких девичьих плеч.

Будет падать на ели обильным дождем

Невесомый, густой звездопад,

Будешь ты горячо говорить ни о чем,

Невпопад, невпопад, невпопад.

Сквозь открытую в поле стеклянную дверь

Забредет васильковый рассвет.

Будет жутко от радости и от потерь,

И смешным будет чей-то совет.

Будет так, как захочет упрямо душа,

И молвы осужденье, и стыд,

И захочется в город далекий сбежать

И спалить все листы и мосты.

По загару плеча будет локон стекать

В пляске бликов слепого дождя,

Будут ходики с ним в ритме пульса стучать

И молчать, когда он без тебя.

А потом будут падать на крышу снега,

И пурга колыбельную петь.

Будут в окна заглядывать снег и беда,

Будут санки по снегу скрипеть.

Станут речи мудрей, а улыбка скупа,

И слабей новогодний дурман.

Будет девушку сын твой домой провожать

Сквозь неоновых улиц туман.

Будешь ждать, будешь долго в окошко смотреть,

И уже не уснуть до утра,

А над лесом немым будет спутник лететь,

Будет кто-то сидеть у костра.

А над лесом немым будет спутник лететь…

Morgen schijnt de lucht

De grote maan zal vervagen

Zul je het vuur bewonderen bij het vuur,

Nog geen bruid, nog geen echtgenote.

En je zult nog steeds geen medelijden met jezelf hebben,

Ja, en het is te vroeg om ergens spijt van te hebben,

En aardse droefheid heeft nog niet aangeraakt

Die magere meisjesachtige schouders.

Het zal op sparren vallen bij hevige regen

Gewichtloze, dichte starfall,

Zul je gepassioneerd over iets praten,

Niet op zijn plaats, op zijn plaats, op zijn plaats.

Door de glazen deur open in het veld

Een korenbloemblauwe dageraad zal ronddwalen.

Het zal angstaanjagend zijn met vreugde en verlies,

En iemands advies zal grappig zijn.

Het zal zijn zoals de koppige ziel wil,

En geruchten van veroordeling en schaamte,

En je wilt wegrennen naar een verre stad

En verbrand alle lakens en bruggen.

Een krul zal langs de bruine kleur van de schouder stromen

In de dans van de schittering van de blinde regen,

Er zullen klokken zijn met hem die kloppen op het ritme van de pols

En zwijg als hij zonder jou is.

En dan zullen ze op het dak van de sneeuw vallen,

En blizzard om een ​​slaapliedje te zingen.

Sneeuw en problemen zullen door de ramen kijken,

De sleeën zullen kraken in de sneeuw.

Spreken zal wijzer worden, en een glimlach is gierig,

En zwakkere nieuwjaarsdrank.

Je zoon zal het meisje naar huis begeleiden

Mist door de neonstraten.

Je zult wachten, je zult lang uit het raam kijken,

En val niet in slaap tot de ochtend,

En over het stille bos zal de satelliet vliegen,

Er gaat iemand bij het vuur zitten.

En over het stille bos zal de satelliet vliegen...