Таганай - Олег Митяев, Константин Тарасов

Пусть сегодня меня потеряет родня --

Я уйду, когда все еще спят.

Но штормовка, пропавшая, выдаст меня

И рюкзак со стены будет снят.

Это значит -- меня бесполезно искать,

Занедужил я, лекарь мой -- путь.

Будет ветер мою шевелюру трепать

И толкать, ка товарища в грудь.

Припев: Как янтарными струнами в пьессе дождя,

Ветер мачтами сосен играй!

Пусть в походную юность уносит меня

Таганай, Таганай.

На вагонном стекле -- непогожий рассвет

Чертит мокрую диагональ,

Среди туч настроения проблесков нет,

И на стыках стучит магистраль.

Словно в сердце стучит, как стучало тогда,

Когда мы убегали вдвоем.

А быть может, в последнем вагоне одна

Ты любуешся этим дождем.

Разгоняйся, мой поезд, пусть дождики льют,

Ну, какой-же я к черту, старик.

Это станции взять нам разбег не дают,

И к стеклу желтый листик приник.

Laat mijn familieleden me vandaag verliezen -

Ik vertrek als iedereen nog slaapt.

Maar de ontbrekende windbreaker zal me verraden

En de rugzak wordt van de muur gehaald.

Het betekent - het heeft geen zin om mij te zoeken,

Ik ben ziek, mijn dokter is de weg.

De wind zal door mijn haren waaien

En duw, kameraad in de borst.

Koor: Als amber snaren in een spel van regen,

Windmasten van dennen spelen!

Laat me me meenemen naar mijn kampeerjongen

Taganay, Taganay.

Op het koetsglas - een slechte dageraad

Tekent een natte diagonaal

Er zijn geen glimpen tussen de wolken van stemming,

En de snelweg klopt op de kruispunten.

Het is alsof het in het hart klopt, zoals het toen was,

Toen we samen wegliepen.

En misschien alleen in de laatste auto

Je houdt van deze regen.

Versnel, mijn trein, laat het regenen,

Wat ben ik in godsnaam, oude man.

Deze stations laten ons niet rennen,

En een geel blad plakte aan het glas.