Кино - Олег Митяев, Константин Тарасов

Отмелькала беда, будто кадры кино,

В черно- белых разрывах фугасных.

И в большом кинозале эпохи темно,

И что дальше покажут — не ясно.

Разбивается луч о квадраты стекла

Довоенного старого дома.

И людская река по утрам потекла

По аллеям к заводам и домнам.

Просыхает асфальт, уменьшается тень,

И девченка торопится в школу.

Довоенный трамвай, довоенный портфель-

Все опять повторяется снова.

Я в отцовских ботинках, в отцовских часах,

Замирая, смотрю без прищура,

Как в прозрачных, спокойных, тугих небесах

Самолетик рисует фигуры…

20 лет, 30 лет, 40 лет

Рушит хроника стены театров.

20 лет, 30 лет, 40 лет

Нас кино возвращает обратно.

Я не видел войны,

Я смотрел только фильм,

Но я сделаю все непременно,

Чтобы весь этот мир оставался таким

И не звался потом довоенным.

Problemen flitsten weg, zoals filmframes,

In zwart-wit explosieve uitbarstingen.

En het is donker in de grote bioscoopzaal van die tijd,

En wat er daarna te zien zal zijn, is niet duidelijk.

De straal breekt op vierkanten van glas

Vooroorlogs oud huis.

En de menselijke rivier stroomde in de ochtend

Langs de steegjes naar fabrieken en hoogovens.

Het asfalt droogt uit, de schaduw neemt af,

En het meisje heeft haast om naar school te gaan.

Vooroorlogse tram, vooroorlogse koffer

Alles herhaalt zich weer.

Ik sta in de schoenen van mijn vader, in mijn vaders horloge,

Bevriezend kijk ik zonder te loensen,

Zoals in transparante, kalme, strakke luchten

Het vliegtuig tekent figuren...

20 jaar oud, 30 jaar oud, 40 jaar oud

De kroniek vernietigt de muren van theaters.

20 jaar oud, 30 jaar oud, 40 jaar oud

Cinema brengt ons terug.

Ik heb de oorlog niet gezien

Ik heb alleen de film gekeken

Maar ik zal alles doen met alle middelen,

Om deze hele wereld zo te houden

En toen heette het nog niet vooroorlogs.