Соседка - Олег Митяев, Константин Тарасов

Снова гость к моей соседке, дочка спит, торшер горит.

Радость на лице.

По стеклу скребутся ветки, в рюмочки коньяк налит — со свиданьицем.

Вроде бы откуда новая посуда?

Но соседка этим гостем дорожит:

То поправит скатерть, то вздохнёт некстати, то смутится, что неострые ножи.

Он — мужчина разведенный, и она разведена, что тут говорить…

Правит нами век казенный, и не их это вина — некого винить.

Тот был — первый — гордым, правильным был, твёрдым, ну, да Бог ему судья, да был бы жив.

Сквер листву меняет, дочка подрастает и пустяк, что не наточены ножи.

Пахнет наволочка снегом, где-то капает вода, плащ в углу висит.

На Москву упало небо и зелёная звезда позднего такси.

Далеко до Сходни, не уйти сегодня, он бы мог совсем остаться да и жить.

Всё не так досадно, может, жили б складно…, ах, дались мне эти чёртовы ножи!

Ах, как спится утром зимним!

На ветру фонарь скулит — жёлтая дыра.

Фонарю приснились ливни — вот теперь он и не спит, всё скрипит: пора, пора, пора…

Свет сольётся в щёлку, дверь тихонько щёлкнет, лифт послушно отсчитает этажи…

Снег под утро ляжет, и неплохо даже то, что в доме не наточены ножи.

Снег под утро ляжет, и неплохо даже то, что в доме не наточены ножи.

Weer een gast bij mijn buurman, mijn dochter slaapt, de vloerlamp brandt.

Vreugde op het gezicht.

Takken krassen op het glas, cognac wordt in glazen gegoten - met een datum.

Het lijkt te zijn waar de nieuwe gerechten vandaan komen?

Maar de buurman koestert deze gast:

Of hij zal het tafelkleed rechttrekken, of hij zal ongelegen zuchten, of hij zal zich schamen dat de messen niet scherp zijn.

Hij is een gescheiden man, en zij is gescheiden, wat kan ik zeggen...

We worden geregeerd door de staat eeuw, en het is niet hun schuld - er is niemand de schuld.

Hij was - de eerste - trots, hij had gelijk, vastberaden, nou, God zij zijn rechter, moge hij leven.

Het vierkant verandert van blad, de dochter groeit op en het is een makkie dat messen niet geslepen worden.

De kussensloop ruikt naar sneeuw, er druppelt ergens water, in de hoek hangt een regenjas.

De lucht en de groene ster van een late taxi vielen op Moskou.

Ver van Skhodnya, om vandaag niet te vertrekken, zou hij volledig kunnen blijven en leven.

Alles is niet zo vervelend, misschien zouden ze goed leven ..., oh, deze verdomde messen zijn aan mij gegeven!

Oh, hoe te slapen op een winterochtend!

De lantaarn jankt in de wind - een geel gat.

De lantaarn droomde van douches - nu slaapt hij niet, alles kraakt: het is tijd, het is tijd, het is tijd ...

Het licht gaat over in een kier, de deur klikt zachtjes, de lift telt gehoorzaam de verdiepingen...

Er valt 's ochtends sneeuw en het is niet erg dat de messen niet in huis worden geslepen.

Er valt 's ochtends sneeuw en het is niet erg dat de messen niet in huis worden geslepen.