Vierzon - Yves Jamait

Qui aurait dit qu’un jour, entre deux chansons,

Je ferais un dtour, pour aller voir Vierzon?

Ce que la vie est drle, quarante ans sans se voir,

T’arrive, sans crier gare, et je pleure comme un saule

Sur ta vie, sur ma vie.

Qui aurait dit au reste, qu’une moiti d’orphelin

Que je fus sans conteste, un jour poserait la main

Sur le corps de celui qui fut tant de mystre.

Que jamais je n’ai dit le sobriquet de pre

De ma vie, de ta vie.

De ma vie, de ta vie.

Serait-ce le sommeil d’un enfant couch tard

Ou des gouttes de ciel qui mouillent mon regard?

J’ai vu couvrir de terre ton corps en bois dormant,

En recouvrant mon pre, je perds en moi l’enfant.

Je ne me souviens plus, de mmoire morcele,

De journe, s’il en fut, o je n’ai pas pens

l’auteur de mes jours qui laissa composer

En solo, pour toujours, celle qu’il croyait aimer

Pour la vie, pour sa vie.

Donc, pas de souvenir, aucune rminiscence,

Bien que j’ai d subir le poids de cette absence,

Si j’ai d regretter, d’tre ainsi dpourvu,

Je n’ai jamais manqu de ce que je n’ai pas connu

Dans la vie, dans ma vie.

Dans la vie, dans ma vie.

«Tiens voil le soleil, on ne l’attendait plus»

Disait-il, y a une paye, ce chanteur que j’ai cru.

J’ai d trouver des guides, des pres spirituels,

Des mots et des Maximes, pour me porter conseil.

Si j’ai peu de «parce que» pour taire mes «pourquoi»,

Je ralise que je ne serai pas sans toi.

Que tu fus un fantme, tout a m’a fait grand-chose.

Ta vie brisa le mme, mais ta mort le repose.

C’est la vie, c’est ma vie.

C’est la vie, c’est ma vie.

Ben voil, tout est dit, je ne vais pas m’pancher.

C’est la fin d’une nuit qui s’est ternise,

La fin de l’insomnie.

L’arrt de la douleur

N’a pas fait plus de bruit qu’un bris de coeur.

Wie zou hebben gezegd dat op een dag, tussen twee liedjes,

Ik zou een omweg maken, om Vierzon te zien?

Hoe grappig is het leven, veertig jaar zonder elkaar te zien,

Je arriveert, uit het niets, en ik huil als een wilg

Op jouw leven, op mijn leven.

Wie had de rest gezegd, die halve wees?

Dat ik ongetwijfeld was, op een dag mijn hand zou leggen

Op het lichaam van hem die zoveel mysterie was.

Dat ik nooit de bijnaam van vader heb gezegd

Van mijn leven, van jouw leven.

Van mijn leven, van jouw leven.

Zou het de late slaap van een kind kunnen zijn?

Of hemeldruppels die mijn blik nat maken?

Ik zag je slapende houten lichaam bedekt met aarde,

Door mijn vader te dekken, verlies ik het kind in mij.

Ik weet het niet meer, gefragmenteerd geheugen,

Van de dag, als er een was, waar ik niet aan dacht

de auteur van mijn dagen die laten componeren

Alleen, voor altijd, degene waarvan hij dacht dat hij ervan hield

Voor het leven, voor zijn leven.

Dus geen herinnering, geen herinnering,

Hoewel ik het gewicht van deze afwezigheid moest dragen,

Als ik spijt zou moeten hebben, om zo beroofd te zijn,

Ik heb nooit gemist wat ik niet wist

In het leven, in mijn leven.

In het leven, in mijn leven.

"Hier is de zon, we hadden het niet meer verwacht"

Hij zei, er is een salaris, die zanger geloofde ik.

Ik heb gidsen gevonden, geestelijke vaders,

Woorden en Maxims, om mij te adviseren.

Als ik weinig "omdat" heb om mijn "waarom" het zwijgen op te leggen,

Ik besef dat ik niet zonder jou zal zijn.

Dat je een geest was, alles betekende veel voor me.

Je leven brak hetzelfde, maar je dood rust erop.

Dit is het leven, dit is mijn leven.

Dit is het leven, dit is mijn leven.

Nou, dat is alles gezegd, ik ga niet zeuren.

Het is het einde van een vervaagde nacht,

Het einde van slapeloosheid.

Stoppen met pijn

Maakte niet meer lawaai dan een gebroken hart.