La cinquantaine - Yves Jamait

Deux fois et d’mi vingt ans, si c’est la mer à boire

Je veux la boire versée dans des chopes d’amour

Je veux tisser de joies le fil du temps qui court

Pour faire la fête à ma mémoire

Si j’ai le coeur rompu, c’est par goût du partage

Des peaux perlées de sel et des lèvres-torrents

Qu’un soleil échassier me pêche dans l'étang

Parmi des carpes de mirages

La seule ombre qui soit est celle qu’on se fait

N'être d’un seul lieu, c’est quadriller le vent

J’ai plongé mes racines dans tous les firmaments

Pour mettre la terre en bouquet

Je sais les choses simples apprises lentement

La branche des baisers qui fleurit juste à l’aube

La larme de l’enfant qui sans fin nous taraude

Et nous fait plus frêles au couchant

Cinquante grains, c’est peu au sablier du monde

Mais c’est assez de fleurs pour me faire un parfum

Assez d’amours glanées pour ciseler mes mains

De lignes où le bonheur se fonde

Avec le grain qui reste faire une farandole

De mots et de désirs, puis, par pure dérision

Pénétrer l’infini comme par effraction

Dans une ultime cabriole

(Merci à lucie pour cettes paroles)

Twee en een half twintig jaar, als het de zee is om te drinken

Ik wil het drinken, gegoten in mokken van liefde

Ik wil vreugden in de loop van de tijd weven

Om te vieren in mijn geheugen

Als mijn hart gebroken is, is dat omdat ik het wil delen

Huiden bezaaid met zout en lippen-torrents

Laat een wadende zon me in de vijver vissen

Tussen luchtspiegelingkarpers

De enige schaduw die er is, is degene die we zelf maken

Van één plek zijn is de wind oversteken

Ik stortte mijn wortels in alle firmamenten

Om de aarde in een boeket te doen

Ik weet dat de simpele dingen langzaam worden geleerd

De tak van kussen die net bij het ochtendgloren bloeit

De traan van het kind die ons eindeloos kwelt

En maakt ons kwetsbaarder bij zonsondergang

Vijftig korrels is weinig in de zandloper van de wereld

Maar het zijn genoeg bloemen om een ​​parfum van me te maken

Genoeg verzamelde liefdes om mijn handen te beitelen

Van lijnen waar geluk is gegrondvest

Maak van het overgebleven graan een farandole

Van woorden en verlangens dan, in pure spot

Het oneindige doordringen als door te breken en binnen te gaan

In een laatste caper

(Met dank aan Lucia voor deze teksten)