Passe - Yves Jamait

Il se peut bien que tu regrettes l’odeur de ce mauvais café

Qui venait souvent réchauffer nos coeurs de lendemain de fête

Il se peut bien que tu regrettes nos rêves immobilisés

Nos velléités enfumées par de trop bonnes cigarettes

Il se peut bien que tu regrettes nos nuits blanches exaltées

L’encéphale décomposée comme du pastis qui paillette

Passe le temps c’est sûr

Si rien ne dure

Il reste pourtant les souvenirs…

Il se peut bien que tu regrettes cette soif de liberté

Que l’on ne cessait d'éponger sous des cascades de canettes

Il se peut bien que tu regrettes nos illusions enracinées

Comme des lâmes alors plantées

Au fond de nos coeurs de poète

Il se peut bien que tu regrettes nos révolutions avortées

Nos gueules de bois fracassées

Par de trop précoces retraites

Passe le temps c’est sûr

Si rien ne dure

Il reste pourtant les souvenirs…

Ils se peut bien que tu regrettes

Mais tu ne t’es pas retourné et l’horizon vient de changer

Que tu aies loupé ça, c’est bête

La ville a sortit sa palette;

Le ciel vient à peine de brûler

Ses braises se sont éparpillées

En milles étoiles dans nos têtes

Passe le temps c’est sûr

Si rien ne dure

Il reste pourtant les souvenirs…

Misschien heb je spijt van de geur van die slechte koffie

Die de dag na het feest vaak ons ​​hart kwamen verwarmen

Misschien heb je spijt van onze bevroren dromen

Onze verlangens gerookt door te goede sigaretten

Misschien mis je onze uitgelaten slapeloze nachten

Het ontbonden brein als een spangled pastis

Breng de tijd zeker door

Als niets blijft

Toch blijven de herinneringen...

Misschien heb je spijt van deze dorst naar vrijheid

Dat we onder cascades van blikken bleven dweilen

Misschien heb je spijt van onze diepgewortelde illusies

Zoals messen en vervolgens geplant

Diep in onze poëtische harten

Misschien heb je spijt van onze mislukte revoluties

Onze verbrijzelde katers

Door te vroeg met pensioen gaan

Breng de tijd zeker door

Als niets blijft

Toch blijven de herinneringen...

Ze hebben misschien spijt

Maar je keek niet achterom en de horizon veranderde gewoon

Dat je dat gemist hebt is dom

De stad trok haar palet tevoorschijn;

De lucht is net verbrand

Zijn sintels zijn verstrooid

In duizend sterren in onze hoofden

Breng de tijd zeker door

Als niets blijft

Toch blijven de herinneringen...