Les rires et le clown - Yves Jamait

Ce soir trangement, le chapiteau repose.

La mort a fait main basse sur le rire des enfants.

Le clown s’en est all et la lune rpand

Sur son lit les onguents de la mtamorphose.

La fanfare afflige et l’cuyre en pleurs,

Les petits poneys blancs aux toupets de velours

L’escorteront demain grands coups de tambours

Sur la butte escarpe o sera sa demeure.

Lui, drap dans l’azur, ira dire aux plantes

Naissantes et toutes pleines de vie dcanter,

Le secret lourd et bleu des rires dsenchants

Qui sonnent en mineur les flonflons de la fte.

Dans un cirque toil tendu de nues blondes,

Pour des soleils enfants aux rires incandescents,

Le clown fera revivre, ridicule et savant,

Les rires o sont caches les dtresses du monde.

Le rire du vieillard prs de l’arbre palabres,

Cassant comme un regret sous le poids d’un jour neuf.

Le rire du coolie reint comme un boeuf

Ou le rire du fou, afft comme un sabre.

Saltimbanque des rires qu’une larme enchevtre

Il jonglera si bien, le clown, que l’infini

Refera le calcul de ses cosmogonies

Pour renouer les fils de ses pantins terrestres.

Mais il taira le pire, le rire impardonnable,

Ce triste rire d’enfant si las que dj vieux,

Pour qui le clown ira botter le cul des dieux

O qu’ils soient, dans leurs Olympes improbables.

Ce soir trangement, le chapiteau repose.

Vreemd genoeg rust de tent vanavond.

De dood heeft het gelach van de kinderen overgenomen.

De clown is weg en de maan stroomt uit

Op zijn bed de zalven van de metamorfose.

De fanfare lijdt en de schildknaap in tranen,

Kleine witte pony's met fluwelen kuif

Zal hem morgen geweldige drumbeats begeleiden

Op de steile heuvel waar zijn huis zal zijn.

Hij, gedrapeerd in het blauw, zal het de planten vertellen

Ontluikend en allemaal vol leven decanteren,

Het zware blauwe geheim van ontgoocheld gelach

Die in mineur het geschal van het feest klinken.

In een circus gespannen doek van blonde naakten,

Voor kinderachtige zonnen van gloeiend gelach,

De clown zal herleven, belachelijk en geleerd,

Het gelach waar de problemen van de wereld verborgen zijn.

Het gelach van de oude man bij de palaverboom,

Broos als spijt onder het gewicht van een nieuwe dag.

De lach van de koelie loopt als een os

Of het gelach van de gek, scherp als een zwaard.

Mountebank van gelach die een traan verstrikt

Hij kan zo goed jongleren, de clown, die oneindigheid

Zal de berekening van zijn kosmogonieën opnieuw doen

Om de draden van zijn aardse poppen opnieuw vast te knopen.

Maar hij zal het ergste het zwijgen opleggen, het onvergeeflijke gelach,

Het gelach van dit droevige kind zo moe dat het al oud is,

Voor wie de clown de goden een schop onder de kont geeft

Waar ze ook zijn, in hun onwaarschijnlijke Olympus.

Vreemd genoeg rust de tent vanavond.