Des mains de femme - Yves Jamait

Des mains de femme dans ma mémoire

Traces de souvenirs fragiles

Viennent caresser d’illusoires

Moments de bonheur tactile

Des mains de femme dans mon enfance

Qui me consolent et qui me guident

Et comblent de mon existence

Le vide

Des mains qui touchent à l’essentiel

Des mains qui parlent en silence

Et qui par les mots qu’elles épellent

Effleurent la magnificence

Des mains de femme

J’ai tant aimé les mains des femmes

Sur mes maux s’est posé le baume

D’une empreinte ou d’un jeu de paume

De mains de femme

De mains de femme

Des mains qui travaillent le jour

Des mains qui caressent la nuit

Des mains usées dont les doigts gourds

N’auront jamais été vernis

Des mains qui s’insinuent, galantes

Et déboutonnent la pudeur

Et d’autres qui, chastes, se gantent

De la plus douce des candeurs

Comme des ceps des mains noueuses

Par trop d’automnes fatiguées

Des mains tremblantes et veineuses

Que les saisons ont inspiré

Des mains de femme

Je garderai en sentinelle

Dans ma mémoire dévoyée

Ces mains ouvertes comme les ailes

Qu’elles m’ont aidé à déployer

Je ne sais plus le goût des bouches

Où mes lèvres se sont posées

Et les cœurs gravés sur les souches

Et leurs serments d'éternité

Et les mots gourmands d’une dame

Délicieusement susurrés

Mais je sais que les mains des femmes

Jamais je ne les oublierai

Mais je sais que les mains des femmes

Jamais je ne les oublierai

Vrouwenhanden in mijn geheugen

Sporen van fragiele herinneringen

Kom om illusies te strelen

Momenten van tastbaar geluk

Vrouwenhanden in mijn kindertijd

Wie troost mij en wie leidt mij?

En vul met mijn bestaan

De leegte

Handen die de essentie aanraken

Handen die in stilte spreken

En wie door de woorden die ze spellen?

Raak de pracht aan

Handen van de vrouw

Ik hield zo veel van de handen van vrouwen

Op mijn kwalen heeft de balsem gesetteld

Van een vingerafdruk of een handpalmset

Uit vrouwenhanden

Uit vrouwenhanden

Handen die overdag werken

Handen die de nacht strelen

Versleten handen met gevoelloze vingers

Zal nooit gevernist zijn geweest

Handen die insinueren, galant

En maak bescheidenheid los

En anderen die, kuis, zichzelf handschoentjes geven

Van de liefste openhartigheid

Als wijnstokken van knoestige handen

Door te veel vermoeide herfsten

Trieste, aderige handen

Dat de seizoenen hebben geïnspireerd

Handen van de vrouw

ik zal de wacht houden

In mijn vervormde herinnering

Deze open handen als vleugels

Dat ze me hebben geholpen om in te zetten

Ik ken de smaak van monden niet meer

waar mijn lippen hebben gerust

En de harten gegraveerd op de stronken

En hun eed van eeuwigheid

En de gulzige woorden van een dame

Heerlijk gefluisterd

Maar ik weet dat de handen van vrouwen

Ik zal ze nooit vergeten

Maar ik weet dat de handen van vrouwen

Ik zal ze nooit vergeten