Tramadol - Xerxes

Here’s an ode to the things we can’t control, and how they take hold of us.

Like fuel to our lust, gasoline in our guts, touch a spark and let the flames

grow;

If I tried to describe it, would you understand?

Or would you feign sympathy and wait for it to pass?

I never asked for this, maybe it’s what I deserve

Too weak to control it, left only to purge.

You never saw its true face, so you couldn’t see the fatigue.

Not so much that I needed sleep, just how some things make you weak,

so you don’t

notice the blood until the knife is twisting.

But I recall in the emergency room, with the curtains pulled, how you said you

knew,

but you stopped;

and I don’t need an answer for why, I guess you learned not to

cry,

my pain taught you to cut yourself off.

If I tried to describe it, would you understand?

Or would you feign sympathy and

wait for it to pass?

I never asked for this, I guess it’s what I deserve,

too weak

to control it, left only to purge.

But I can’t, and it hurts.

First it’s clear, still cold in my throat.

Then my lips,

then it’s black, like spitting up smoke from the fires in my lungs.

Then it comes,

and it’s thick and it’s red, and it comes and it doesn’t stop, my insides all

cut up and bleeding

out;

that’s how it feels, that’s what it’s like to give up.

And I’ve been

giving up,

it’s like I’m hardly alive;

trudging through nothing to the other side.

There’s no

point;

I’m sick of trying.

Hier is een ode aan de dingen waar we geen controle over hebben en hoe ze ons grijpen.

Als brandstof voor onze lust, benzine in ons lef, raak een vonk aan en laat de vlammen

toenemen;

Als ik het zou proberen te beschrijven, zou je het dan begrijpen?

Of zou je sympathie veinzen en wachten tot het voorbij is?

Ik heb hier nooit om gevraagd, misschien is het wat ik verdien

Te zwak om het te beheersen, alleen overgelaten om te zuiveren.

Je zag nooit zijn ware gezicht, dus je kon de vermoeidheid niet zien.

Niet zozeer dat ik slaap nodig had, alleen hoe sommige dingen je zwak maken,

dus jij niet

merk het bloed op totdat het mes draait.

Maar ik herinner me in de eerste hulp, met de gordijnen dicht, hoe je zei dat je

wist,

maar je stopte;

en ik heb geen antwoord nodig waarom, ik denk dat je hebt geleerd dat niet te doen

schreeuw,

mijn pijn leerde je om jezelf af te sluiten.

Als ik het zou proberen te beschrijven, zou je het dan begrijpen?

Of zou je medeleven veinzen en?

wachten tot het voorbij is?

Ik heb hier nooit om gevraagd, ik denk dat het is wat ik verdien,

te zwak

om het te bedienen, alleen overgelaten om te zuiveren.

Maar ik kan het niet, en het doet pijn.

Eerst is het helder, nog steeds koud in mijn keel.

Dan mijn lippen,

dan is het zwart, alsof ik rook opspuug van het vuur in mijn longen.

Dan komt het,

en het is dik en het is rood, en het komt en het stopt niet, mijn binnenkant allemaal

opengesneden en bloedend

uit;

zo voelt het, zo is het om op te geven.

En ik ben geweest

opgeven,

het is alsof ik nauwelijks leef;

door niets naar de andere kant sjokken.

Er is geen

punt;

Ik ben het zat om te proberen.