Exit 123 - Xerxes

It’s the taste in my mouth when I’m comatose,

the smell of the carpet when I’m coming to.

It’s biting a busted lip, a deviant’s aim, it’s forcing pain,

It’s filling the cave where there is usually nothing.

Usually nothing is better than being awake;

it makes me think of my own interchange,

the pieces of me that are misfiring,

Silence til I’m driving and I can’t see straight.

This migraine, I feel machinery shake,

a breakneck pace to a brake,

and I’ve reached the exit, I’m at the exit.

It’s so quiet so I shut up, but when I talk

it’s like not even I can hear me.

Het is de smaak in mijn mond als ik comateus ben,

de geur van het tapijt als ik bijkom.

Het bijt op een kapotte lip, het doel van een afwijkend persoon, het forceert pijn,

Het vult de grot waar meestal niets is.

Meestal is niets beter dan wakker zijn;

het doet me denken aan mijn eigen uitwisseling,

de stukjes van mij die niet goed werken,

Stil tot ik aan het rijden ben en ik niet recht kan zien.

Deze migraine, ik voel machines trillen,

een razend tempo naar een rem,

en ik heb de uitgang bereikt, ik ben bij de uitgang.

Het is zo stil dat ik mijn mond houd, maar als ik praat

het is alsof zelfs ik me niet kan horen.